Gedichten 1861-62

[p. 213]

Wee u!

Wee u, gij, vreemdgezinden,
die steeds met onze rechten spot,
eens wordt ge in uwe bloeikracht
als 't vuile kruid geknot.

Wee u, gij, vreemdgezinden,
die streelend in ons midden kwaamt
en al wat schoon en goed was
voor u en de uwen naamt.

[p. 214]

 

Die langzaam hebt vergiftigd

 

den geest des volks, zijn edel hert,

 

terwijl uw' wufte zeden

 

het storten in angst en smert.

 

 

 

Gij zijt het die u neêrbukt

 

voor ijdlen schijn en zotten praal,

 

die al wat dwaas is huldigt

 

en lacht met onze taal.

 

 

 

Doch denkt gij dat voor de uwen,

 

wanneer de snoode gier den klauw

 

in 't land slaat, 't volk zal rijzen

 

ten strijd met dien rabauw?

 

 

 

't Is de ure van vergelding;

 

het volk stormt als een' wilde zee

 

en sleept, in woeste golving,

 

den gier met de uwen meê.

 

 

[p. 215]

 

Want waar zult gij dan vlieden?

 

wie, vreemdgezinden, trekt u aan?

 

gij die, in vredesdagen,

 

het volk niet woudt verstaan.

 

 

 

Want waar zult gij toch vlieden?

 

waar smijt ge uw apenvel dan af?

 

geen mensch zal u begrijpen

 

en overal gaapt 't graf.