Horae Belgicae

¶ Nr. 48.
Stunden der Andacht.

Het voer een moninc naer sijnre cluis, :|:
hi vant der nonnen niet meer dan ene thuis.

Vaer hen!

‘Och non, woudi mijn boelken sijn,
ic woudu gheven mijn cappekijn.’

Vaer hen!

Die non die docht in haren moet,
die monincscap die waer wel goet.

Vaer hen!

[p. 125]

4.

Hi nam si bi der witten hant,

 

hi leidese al om den ommeganc.

 

Vaer hen!

5.

Hi leidese achter dat outaer,

 

hi leerde haer den souter daer.

 

Vaer hen!

6.

Hi las haer daer den corten crede,

 

den ave salus ghinc ooc mede.

 

Vaer hen!

7.

‘Och lieve moninc, laet wacker gaen!

 

ic sie den hemel open staen.’

 

Vaer hen!

8.

‘Och lieve nonne, nu weest niet gram!

 

ic doe het beste dat ic can.’

 

Vaer hen!

9.

‘Och lieve nonne, nu licht wel lijc!

 

mi dunct ic vare in hemelrijc’

 

Vaer hen!

10.

‘Ende sul wi dus te hemele varen,

 

so moet ons god die siele bewaren.’

 

Vaer hen!

Weimar. Hs. 1537. Nr. 33. - Hs. 1, 1. klusenn - 2, 1. wolstw - 5, 2. daer den souter - 6, 2. salis - me (mede) - 10, 1. suns (dus).

¶ 4, 2. ommeganc, Kreuzgang des Klosters - 5, 1. outaer, autaer, Altar -5, 2. souter, Psalter - 6, 1. crede, das credo, das Glaubensbekenntniss.