Horae Belgicae

(1968)–A.H. Hoffmann von Fallersleben– rechtenstatus


V. Bruchstück. Wie Haymerijn mit Galeran kämpft und ihn besiegt, und wie Renout seine Ritterschaft aufgiebt, nach Köln geht, dort als Handlanger beim Baue einer Kirche arbeitet und seinen Tod findet. hi hats in sine herte toren dat hi Florberghen hadde verloren. doe wranc sine hande Renout die here 1610[regelnummer] ende mesliet hem harde sere. mettien es Haymerijn toe ghestaen, sine oghen liet hi omme gaen ende sach sinen lieven vader
[pagina 93]
sine hande wringhen alle gader. 1615[regelnummer] doe wart ontsteken die wigant ende met torene begrepen tehant van onneren ende van scanden. dat swaert hief hi met beden handen daer hi vor Galeranne stoet 1620[regelnummer] tornich ende evelmoet ende sloech af den heelt milde den slinkeren arem metten schilde. doe sprac Haymerijn met ghenint ‘wiltu noch lien, puterkint?’ 1625[regelnummer] doe antworde Galeran ‘nenic, here, bi sente Jan!’ mettien heefti t swaert verheven ende na Haymerijn ghesleghen ende sloech af den jonchere 1630[regelnummer] ses malien ende mere ende sloech den jonchere goet een wonde in sinen voet. doe spranc Haymerijn achterwaert, met hasten hief hi sijn scarpe swaert 1635[regelnummer] ende sloech Galeranne doe rechte toten scoudren toe, dat hi doot viel vor sine voete ende heeft hem ghemaect boete. doe sprac Caerl met ghenint 1640[regelnummer] ‘ghebenedijt si sulc kint die dus ghedane slaghe sleit!’ doe viel Renout wel ghereit op die erde ende dancte sere van der ere onsen here, 1645[regelnummer] die hi hem nu hadde ghedaen in den camp al sonder waen. doe dede Caerl die wigant Galeranne hanghen tehant,
[pagina 94]
ende die verradren dedi nu 1650[regelnummer] alle van sinen rade segghic u, so dat van hare gheslachte no bi daghe no bi nachte here negheen ghewaerlike te rade ghinc in Vrancrike 1655[regelnummer] nemmermeer waerlike dinc met neghenen coninc, no nemmerme ne soude hier na: dat willic dat mallic versta. dus sal Haymerijn met eren 1660[regelnummer] tote Parijs wederkeren. Caerl bétrendem sinen leen ende gaf hem borghe ende steen. aldus so bleef die jonchere metten coninc vorwaert mere. 1665[regelnummer] Nu willic u maken cont wat Renout dede in corter stont. hi werp af sijn scarlaken, schiere leder dedi maken ende sal hem doen in grote pine 1670[regelnummer] ende ghinc wech al stillekine. des selfs nachts ghinc hi danen bi der sterren ende bi der manen verre wech in vremde lant, daert hem was wel onbecant. 1675[regelnummer] doe diende daer die heelt fier Renout ghelijc enen bovier. daer wan hi broot die grave stout: an weghe te makene droech hi hout, so dedi mortele ende stene 1680[regelnummer] ende diende den lieden al ghemene. dus wan hi des hi levede daer dat hem suur wert ende swaer, want hi wilde dor neghene noot
[pagina 95]
el niet eten dan gherstijn broot 1685[regelnummer] ende dranc der fonteine die hi vant in dat onbekende lant. aldus lede Renout die wise sijn lijf dor gode van paradise. dit herte Renout alse langhe 1690[regelnummer] dat het quam te jareganghe. doe horde Renout die niemare dat een kerke begonnen ware tote Colne op die Rijnstat, over waer segghic u dat, 1695[regelnummer] ende dat men daer ontbode tewaren temmermannen ende mesnaren ende alle die ghelt wilden winnen dat si te Colene quamen binnen. Renout gheréde sine vaert 1700[regelnummer] ende maectem te Colne waert. ende alsi bi der stat quam, vraghedi om den mester man, die die kerke maken dede. die piners leidene ter stede, 1705[regelnummer] daer sine saen hadden vonden. doe vraechdem in corten stonden Renout die stoute entie milde, of hi enen cnape huren wilde. die mester wert blide altehant 1710[regelnummer] dat hi al sulken cnape vant, want hi mercte sine lede ende sine grote manlichede. hi dochtem sterc ende groot, bi den here die mi gheboot! 1715[regelnummer] ende dochtem dat hi soude moghen wel grote pine doghen. doe began die mester houde te vraghene den heelt Renoude,
[pagina 96]
wat hi elcs daghes hebben woude? 1720[regelnummer] doe sprac die grave van Merewoude ‘here, ic wille waerlike dinc elcs daghes enen penninc.’ doe sprac die man ten heelt ‘heer, ic wane ghi sult verdienen meer: 1725[regelnummer] wildi sijn dapper ende snel ende uw bederve doen wel, ic sal u vier deniers gheven elcs daghes, semmin leven!’ Renout antworde ‘wats gheschiet, 1730[regelnummer] here, inne wille so vele niet.’ doe waende die mester openbare dat hi uten sinne ware ende sprac ‘ic salne u gaerne gheven.’ ‘enen penninc, semmin leven! 1735[regelnummer] dien willic nemen, wete god! ende niet meer, sonder spot.’ ‘so comt dan werken morghen vroe.’ ‘here,’ seiti ‘ic doe.’ doe sprac die mester ‘vrient, 1740[regelnummer] nu doet dat ghine verdient.’ hi antworde ‘ic sal, here.’ doe ghinc Renout pinen sere, bi den here van Nasarene! hi droech sulke steen allene 1745[regelnummer] die si vijf wats gheschiet ne consten ghedraghen niet. Dus diende daer die rike man dat hi maer enen denier ne wan elcs daghes een half jaer, 1750[regelnummer] dat segghic u al over waer. sere pijnde die grave rene ende wrochte wercs me allene, dat segghic sonder sparen,
[pagina 97]
dan eneghe drie die daer waren. 1755[regelnummer] nochtan namen si mere dan hi te lone, des ghetrouwet mi. als sine ghesellen ghinghen eten, so wildi sijns niet vergheten, hine ghinc draghen grote stene: 1760[regelnummer] dit herdi langhe wile allene. als sine ghesellen ghinghen slapen, ghinc hi vaste mortel maken: des hadden sine ghesellen nijt. elcs daghes at hi tere tijt 1765[regelnummer] een gherstijn broot ende niet el; borre dranc hi, dat wet wel. alle nachte lach hi daer op die stene groot ende swaer. aldusdaen leven lede hi 1770[regelnummer] altenen, des ghelovet mi na dien dat ict ghescreven sach. eer iemen verkende den dach, was hi emmer opghestaen ende hadde wercs me ghedaen 1775[regelnummer] dan daer enich wrachte no bi daghe no bi nachte: des was die mester harde vro dat hi hem comen was also. doe vraechdi hem openbare, 1780[regelnummer] hoe hi hiet ende wie hi ware? des ne wilde Renout niet segghen wat so hem gheschiet. doe micten si om enen name die hem soude sijn bequame. 1785[regelnummer] doe sprac die mester ‘bi sente Jan! heetwine sente Peters man.’ Aldus bleef Renout den name. waest hem lief of onbequame,
[pagina 98]
so moestem bliven al sijn leven 1790[regelnummer] dat hem god hadde ghegheven. die piners hadden groten toren dat hem Renout so dede tevoren, dat hi dat werc allene dede. die mesters volghē emmer mede, 1795[regelnummer] die mesters scolden haren cnapen: dus leesden si met onghemake. die cnapen sloeghen enen raet die hem was tende quaet, hoe dat sine souden ontliven 1800[regelnummer] ende selven in ere bliven. doe sprac van de cnapen een ‘wi sullen heffen enen steen boven an den hoghen mure: dat sal hem werden altesure; 1805[regelnummer] alsi comt met sinen laste, so sullen wi hem nederwerpen vaste, op sinen hals so sal hi vallen

Vorige Volgende

V. Bruchstück.