5.
Nu hoort, goet man, die dit coornken sadet,
ist dat daer iemant nae ons vraghet,
so secht, wi voeren hier hen, doe ghi dit sait.
6.
Als Herodes dat verhoorde,
hi sprac tot sinen cnechten dese woorde:
laet ons gaen soeken dat heilighe wijf.
7.
Als si een halve mile waren ghevaren,
daer saghen si enen man staen maden,
si groeten hem ende werden verblijt.
8.
Nu secht ons, man, die dit coornken madet,
saechdi hier niet een joncfrouwe voor bi varen,
si was ghecledet mit witten habijt?
9.
Doe ic dit saide, dat ic nu made,
doe sach ic voorbi ene joncfrou varen,
si was ghecledet mit witten habijt.
10.
Herodes sprac tot sinen scharen:
wel op, laet ons te huus wert varen!
tis al om niet, dat wi hier sijn.
B. 77. - Hs. 4, 2. saeyen (für die ältere Form saden, die der Reim verlangt) - 5, 1. seyet (sadet) - 5, 3. seyden (sait) - 7, 2. meyen - 8, 1. meyet - 9, 1. seyde - meye - 9, 2. doe voer hier ene joncfrouwe voorby.