Horae Belgicae

¶ Nr. 112.

Dit is die wise:
Hier voor en coor ic silver noch golt,
noch peerlen fijn noch ander cet.

Ic ghinc in ene dagheraet
vroe eer die lichte dach aenbrac
spacieren in den woude.
ic sach daer comen houden spraec
ende hadden herden wisen raet
drie edele schone vrouwen.

Ic sach die ene mit rouwen bevaen:
si weende so menighen bitteren traen
uut minnentliken herten.
ic sach si gaen, ic sach si staen,
si en wouden van niemant troost ontfaen
van rouweliker smerten.

Si sprac mit enen droevighen sin:
waer mach hi wesen dien ic min?
dien ic hadde uutvercoren?
die derde dach die gaet nu hen,
dat ic van hem ghescheiden ben
die mi vergaf mijn sonden.

[p. 227]

4.

Bi hem so plach ic gheern te sijn,

 

want hi dat droevighe herte mijn

 

dicwile plach te verbliden.

 

sijn vrientlicheit, sijn soete aenschijn

 

verdrivet uut mi al druc ende pijn,

 

nu is mijn herte vol liden.

 

 

5.

Recht als ene druve die wort gheparst,

 

daer men den edelen wijn uutparst,

 

so is mijn herte verclommen,

 

om dat hi maect so langhe verst,

 

verdroocht mine cracht recht als een herst

 

die da hanghet in der sonnen.

 

 

6.

Als ene moeder haer enighe kint,

 

dat si mit ganser herten mint,

 

hadde ic hem uutvercoren

 

ende mit herten so ghemint,

 

want men sijn ghelijc niet en vint

 

so edelic gheboren.

 

 

7.

Die enghel sprac mit soeter reden:

 

wie soecstu wijf ende weenste dus sere? -

 

waer om schreidi so sere?

 

ich mach wel sijn seer tonvreden,

 

want ic en weet tot ghenen steden

 

te vinden minen heren. -

 

 

8.

Sonder vertrec nu comet ende besiet,

 

waer hi was ghelecht, ende twivelt niet,

 

den heren van hemelrike. -

 

si sach int graf, si en vandes niet,

 

si keerde haer omme al mit verdriet,

 

si weende bitterlike.

 

 

9.

Als si dus stont ende weende seer,

 

so sach si hem in den ommekeer

 

in eens gaerdenaers ghelike.

 

si sprac tot hem mit groter gheer:

 

weet ghi iet van minen heer?

 

dat doet mi doch ontbliken!

[p. 228]

10.

Weet ghi van hem ooc enich bescheit,

 

so secht mi, waer hi is gheleit,

 

ic wil hem wederhalen. -

 

hi is verresen in der waerheit:

 

nu hoort als haer die enghel seit

 

mit also soeter talen.

 

 

11.

Laet af dijn truren, schone wijf!

 

hoe moochdi u jonghe fiere lijf

 

in rouwen aldus verteren?

 

wie soecti mit dus grote verdriet?

 

ghi schreiet dus seer ende harde stijf

 

ende wat is dijn begheren? -

 

 

12.

Och conde ic vinden den meister mijn,

 

daer ic om lide so grote pijn

 

uut herteliker minnen,

 

ic soude so wel te vreden sijn

 

ende salven mitten balsem fijn

 

ende bringhen hem weder binnen. -

 

 

13.

Maria, sprac doe Jesus tot haer,

 

hoe moghe ghi driven aldus misbaer

 

ende moghet dus droevich wesen?

 

gaet ende segghet openbaer

 

minen broeders ende Petrus al voor waer,

 

so dat ic bin verresen. -

 

 

14.

Als si vernam dat soete woort,

 

dat si so dicke hadde ghehoort,

 

viel si ter stont ter eerden.

 

si boot te cussen rechte voort

 

sijn edele voete, alst wel behoort,

 

mit also groter weerden.

 

 

15.

Och rabbi, sprac si, meister mijn,

 

ic soude so gheerne die voete dijn

 

cussen sonder sparen. -

 

neen, Maria, dat en mach niet sijn,

 

want ic tot den hemelschen vader mijn

 

noch niet en bin ghevaren. -

[p. 229]

16.

In corter tijt ende altehant

 

die apostelen si vergadert vant

 

mit also groter weerden:

 

nu doet die droefheit van der hant!

 

ic sal u vroude doen becant:

 

onse heer die is verresen!

 

 

17.

Een ieghelic man was daer verblijt,

 

dat Jesus Cristus ghebenedijt

 

waer van der doot verresen.

 

nu gunne ons god nae deser tijt,

 

dat wi mit hem in hemelrijc

 

ewelic moeten leven!

B. 50. - Hs. 1, 2. opgenc (aenbrac) - 3, 4. in (hen) - 3, 5. bin (ben) - 4, 6. lidens - 7, 4. seer tonvreden sin - 7, 5. toe (tot) - 10, 2. gelecht - 10, 5. secht (seit) - 11, 6. begeerte - 13, 2. mysbeer - 15, 5. want ic en bin niet geuaeren - 15, 6. tot mynen hemelschen vader - 16, 6. die fehlt.