De kameraadjes van Pietje Smeerpoets

[p. 20]

De Appeldief.

Karel ging eens appels rooven,
En klautert op den boom naar boven;
Doch onder staat zijn buurman Klaas,
Wacht met een stok, dien kleinen baas;
Maar hij wil er nog een pakken,
Dan kan hij gaan met volle zakken.
Als hij dien nu grijpen wil,
Niest buurman Klaas en met een gil
Laat Karel los - met een smak
Valt hij beneden van den tak,
Voor de voeten neer van Klaas,
Als een aangeschoten haas;
Bloedend ligt hij nu ter neer,
Die steelt vast geen appels meer.
Voorzichtig legt men hem te bed;
't Gebroken been wordt hier gezet;
Zijn rug doet pijn, hij kan niet staan,
Moet lang nog op twee krukken gaan.