mem, soe 'k in stik bôle mei hunich hawwe. It wetter roan my om de tosken, as ik dêrom tocht. O, o, wat foel my dy middei lang. It kaam my foar, dat it noait tiid foar 't jûnsiten wurde soe.
Ik dangele wat om yn 't hôf, en gong einlings yn 't skaad fan ús grutte parrebeam lang út yn 't gers lizzen om in sliepke te dwaan, dat koarte de tiid wat. Om my hinne gûnzen de bijen, en dat hearde neat net fleurich. Ik tochte, dat it deselde bijen wol wêze koenen, dêr wy de hunich fan hienen. Ynienen hear ik wat, en sjoch Bijke, ús grutte hûn, lyk op my takommen. Mei de kop op de foarste poaten giet er by my lizzen en slacht mei syn rûge sturt troch it lange gers, wylst er my mei syn ferstannige eagen oansjocht. Dêr giet syn bek iepen, en hy seit tige dúdlik: ‘Geale, ik haw de hunich opfretten.’
Ferheard seach ik it beest oan, ik koe myn earen net leauwe. Mar ja, de hunichdrippen sieten him noch om 'e snút, en jitteris ferfette er: ‘Ik ha der spyt fan, mar wier is 't. Alles is skjin behimmele.’
Dêrmei spile Bijke hakken op. Ik him efternei, om der mear fan te fernimmen, mar ik koe him nearne fine. Ik kipe ris troch it finster fan 'e keamer en seach, dat Bijke de wierheid sein hie. De hunichpôt lei leech ûnder de tafel. It is in akelich gesicht, sa'n hunichpôt, dy't leech is: Krekt kaam ús heit thús, en ik fertelde him, wat der mei de hunich bard wie.
‘Dat 's raar,’ sei heit, ‘ik wist net, dat Bijke prate koe. Lit ús him mar ris opsiikje.’
De hûn lei yn syn hok te sliepen, mar waard wekker en kaam ús bliid temjitte.
‘Bijke, hasto de hunich opfretten?’ frege heit.
No hâlde dy gemiene hûn him stil. Ik aaike him ris oer 'e kop, en sei: ‘Toe, myn beestke, sis it no ek tsjin heit, datsto it dien haste. Toe no, oars koe heit wol ris tinke, dat ik it dien hie.’
Dan flaaide ik en dan driigde ik wer. De hûn draaide mei syn efterein, oft er yn twaën moast, mar woe gjin bek mear
Auteursrechtelijk beschermd