De wylde boerinne en oar wurk

[p. 155]

It fersin fan in aldfaam

Jan hie no al trije jierren
Mei syn Jantsje boaske west.
't Wiene flinke jongeljue
En se warden har ek bêst.

Mar, hoe skoan ek alles like,
Berntsjes kamen der mar net,
En se hienen allebeide
Dochs har sinnen dêr op set.

‘Wêr 't oan leit,’ sei Jan tsjin Jantsje,
‘'k Wit it sikersonk net mear.’
't Wyfke skriemde en miende: ‘'t Lei mar
Oan de segen fan de Hear.’

‘No,’ sei Jan, ‘mocht dat sa wêze,
Lit ús bidde, leave frou,
Dat w' in bern fan boppe krije,
As in kroane op ús trou.’

Jantsje tocht: It soe net helpe,
't Bidden fan sa'n sûndich pear.
't Wie al fierstelang fersomme,
Nee, har freegjen holp net mear.

Mar hja hie in âlde muoike,
O, dat wie sa'n frommen ien.
Yn de lêste fyftich jierren
Hie hja nea gjin sûnde dien.

En nea yn har lange libben
Hie hja 't each op manlju slein.
Ja, sels yn har jonge jierren
Wie dat folk by har ferspein.

[p. 156]

 

Alle wrâldske idelheden

 

Hie hja fier op side treaun,

 

Dêrtroch wie hja sûnder sûnde,

 

Mar - ek sûnder sûndaar bleaun.

 

 

 

‘As ús muoike no,’ sei Jantsje,

 

‘Mar ris foar ús bidde woe,

 

- O, hja kin 't sa dierber sizze, -

 

Licht dat dit noch helpe koe.’

 

 

 

Jan fûn 't goed, en sa teach Jantsje

 

D' oare middeis al op wei.

 

Lekk're druven en in pûdfol

 

Allerhande naam hja mei.

 

 

 

En dan hie hja yn har kuorke

 

Jit in flesfol beiewyn.

 

Sok swiet iten, sa'n swiet sûpke

 

Naam 't âld-minske jerne yn.

 

 

 

Muoike wie mei Jantsje komste

 

Dan ek danich op 'e trie

 

En troch praat en jitris praten

 

Wist hja gau, hoe 't spultsje stie.

 

 

 

Ja, hja koe 't har wol begripe,

 

Wêr oft nicht de stikel stiek,

 

En wat oan it houlikslibben

 

Fan har man en har ûntbriek.

 

 

 

En hja woe har fromme krêften

 

Graach foar 't lok fan Jantsje jaan,

 

Want it bidden om in berntsje

 

Wie ek wol in bibelsk dwaan.

[p. 157]

 

't Swiet petear fan 't âlde wyfke,

 

Jantsje groeide der suver fan.

 

En mei nije moed yn 't herte

 

Gyng 't jongwiif wer nei har man.

 

 

 

Muoike naam dy selde jûns noch

 

Mannich gleske fan de wyn,

 

En de druven mei de koekjes

 

Glieden der ek swietwei yn.

 

 

 

Dêrtroch fielde hja fan binnen

 

Har sa sillich en sa goed,

 

Dat hja bidde koe foar Jantsje

 

Ut it djipst fan har gemoed:

 

 

 

Dat hja gau in lytse harte

 

Yn 'e nane hawwe mocht,

 

Foar syn âlden en foar muoike

 

Ljocht en libben, wille en nocht.

 

 

 

Mei dy bea jit op 'e lippen

 

Sonk hja sêftkens yn 'e slom,

 

Mar waard ringen tige woelich,

 

Kearde op 't bed har om en om.

 

 

 

En waard einlings kjel tewekker.

 

Mei in eangstgjalp sprong hja op.

 

Hea, wat dreamde hja dêr wûnder,

 

Al mar oer in lytse pop.

 

 

 

't Kaam fan swietekau en druven,

 

Mar... it siet har hjir sa stiif...

 

En it romm'le sa fan binnen,

 

En... hja krig' sa'n pine yn 't liif...

[p. 158]

 

O, it waard har eang om 't herte,

 

En hja tocht sa: ‘Leave sij,

 

Ha 'k wol dúdlik sein wat 'k miende?

 

Is it no ek mis mei... my?’

 

 

 

En hja rôp yn har benaudens:

 

‘Heare, ha Jo 't goed ferstien?

 

't Wie foar Jantsje, dat ik frege,

 

Sels hoech ik gjin lytsenien.’