Bij den twaalfden klokslag

[p. 5]

Hoofdstuk I.
Het Spookhuis.

In een stille straat van het oudste gedeelte van de stad stond een man, die hier blijkbaar een vreemdeling was, met aandacht een ouderwetsch huis te bekijken, dat zich van andere huizen in deze straat onderscheidde doordat het grooter en men zou haast zeggen nog iets eerbiedwaardiger was dan de andere... Het zag er misschien ook iets meer vervallen uit. Maar dat kon wellicht aan de omstandigheid worden toegeschreven dat het onbewoond was, hetgeen echter niet bleek uit het ontbreken van gordijnen, want die hingen wel voor de talrijke ramen. Het waren maar heel eenvoudige blauwe Lancaster-gordijnen, maar ze zorgden er voor, dat het huis niet holoogig de voorbijgangers aanstaarde. Misschien had de eigenaar die gordijnen ook wel laten hangen, omdat in deze stad zoowel als in andere de straatjeugd wanneer haar telkens weer herinnerd wordt: in dit huis

[p. 6]

woont niemand, zich door een onbedwingbare lust bezeten voelt dààr de bel te trekken en erger, de ruiten in te gooien. Maar ondanks die gordijnen kon men toch wel aan de woning zien dat deze leegstond, wat trouwens de vreemdeling al scheen te weten, toen hij hier heenging, want hij had het huis gevonden, de nummers der woningen in de straat vergelijkende met een nummer, dat in zijn zakboekje stond opgeteekend.

En nu stond hij daar het oude huis nauwkeurig opnemend, heel op zijn gemak, zonder ook maar eenig spoor van haast of van verlangen om het ook van binnen te bekijken.

Al eenige oogenblikken stond een oud moedertje den vreemdeling te bezien. Toen kwam

[p. 7]

zij naderbij en zich ietwat verlegen tot hem wendend, zeide zij:

- Ik zou er niet te lang voor stilstaan om er naar te kijken, dat kan niet goed zijn, mijnheer.

- En waarom niet, moedertje, vroeg de man vriendelijk, het is toch geen kwaad een huis te bezien, dat men huren wil?

- Wat, riep zij, u wilt dit huis huren, neen mijnheer, dat moet u zeker niet doen.

De vreemdeling glimlachte geamuseerd. De vrijpostigheid van het oude mensch scheen hem niet te mishagen.

- Ik wil een huis huren hier, zeide hij, want ik zal mij in deze stad vestigen. En ik kan niet beter wenschen dan een groot huis, dat voor niet duren prijs wordt aangeboden.

- Men vraagt er u niet veel voor? Ja, dat wil ik waarlijk wel gelooven maar de huizen, zegt men, zijn in onze stad niet hoog in huur.

- Vergeleken met de grootere steden waar ik gewoond heb, is dat werkelijk zoo, antwoordde de man, maar zoo goedkoop als dit heb ik er nog geen gevonden. En het is een groot huis dit en zoo goedkoop als ik er nog geen gezien heb. Ik ben al overtuigd er is geen grooter en goedkooper voor mij.

- Geen goedkooper, dat wil ik waarlijk wel

[p. 8]

gelooven, maar in de andere spookt het ook niet.

De vreemdeling liet een gullen lach hooren.

- Spookt het hier? Kom moedertje, gij ziet er zoo wijs en zoo verstandig uit, en gij zoudt gelooven aan dergelijke praatjes? Vertelt men, dat het hier in dit huis spookt? Ach, daar ben ik blij om!

- Zijt ge daar blij om, vroeg het oude vrouwtje verschrikt. Men moet niet spotten met geesten, mijnheer.

- Neen, moedertje, ik spot niet met werkelijke geesten, werkelijk niet, maar ik geloof niet, dat die er lust in hebben zouden een leegstaand huis te betrekken. Weet u waarom ik er blij om ben dit te hooren. Wel ik weet nu de reden waarom men mij dit huis zoo goedkoop aanbiedt.

Ik dacht de prijs is zoo gering, dat er zeker veel aan deze woning moet mankeeren, daar ze desondanks blijft leegstaan. Maar als het gerucht gaat, dat het er spookt, dan is dit al verklaard en dan kan het huis toch wel goed zijn. Willen anderen hier niet wonen omdat het er zou spoken, welnu mij hinderen die verhalen niet en als het er binnen schappelijk uit ziet, dan zal ik het dus huren.

De vrouw schudde het hoofd, blijkbaar vond

[p. 9]

zij het geen verstandig besluit, maar zij was verstandig genoeg te begrijpen, dat zij niet meer behoefde te probeeren den man van dat besluit terug te brengen.

Zij zag hem nu bedaard een sleutel uit zijn zak halen en op de voordeur toegaan om deze te openen. Hij draaide het slot open en wilde de deur vervolgens openduwen, maar dat ging niet. Hoe hij ook duwde de deur week niet terug en hij moest wel tot de conclusie komen, dat er aan den binnenkant nog een grendel moest zitten, die dichtgeschoven was.

Het vrouwtje had zijn vergeefsche pogingen aangekeken en kwam nu weer bij hem.

- Gaat het niet mijnheer, zeide zij.

- Neen, de deur is aan den binnenkant gesloten. Vreemd, dat men een leegstaand huis treft, dat aan den binnenkant gesloten is. Maar u gelooft natuurlijk, dat dit de geesten gedaan hebben. Dat schijnen dan geesten te zijn, die bang zijn, dat menschen hen overvallen.

Maar het vrouwtje ging niet in op den spottenden toon van den vreemdeling.

- Men kan ook door de achterdeur een huis verlaten, zeide zij. En ik kan u wel zeggen, dat ik de schuld ervan ben, dat u nu niet binnen komen kunt. Toen den laatsten keer het huis

[p. 10]

bewoond was en de bewoners vertrokken waren, heb ik voor den eigenaar het huis schoongemaakt. Ik heb toen altijd van de achterdeur gebruik gemaakt, daar had ik den sleutel van. En toen mijn werk afgeloopen was, heb ik alles goed gesloten, ook de grendels op de voordeur geschoven en ben achter uit gegaan. Als u in het huis wilt moet u een sleutel van de achterdeur hebben.

De ander zag haar oplettend aan en vroeg:

- Kan ik die van u krijgen?

- Welneen mijnheer, ik heb dien sleutel natuurlijk terug gebracht. Maar de heer, die u de sleutel van de voordeur gegeven heeft, kan u ook de andere geven, plus nog de sleutel van de tuinpoort of anders zult u toch nog de tuinmuur moeten overklimmen.

- Dat zou het ergste niet zijn. Enfin, dan kom ik morgen terug, voor vandaag wordt het me te laat, maar de man die het huis verhuren moet had wel mogen weten, dat ik aan de sleutel van de voordeur niets heb.

- Hij kon het niet weten, ik heb het niet gezegd, ik heb er trouwens ook niet aan gedacht. En u is de eerste, die er naar gevraagd heeft het huis te bezichtigen. Menschen hier uit de stad willen het spookhuis niet en zij hebben gelijk.

[p. 11]

De vreemdeling haalde de schouders op.

- Dag moedertje, zei hij, ik dank je wel voor de inlichtingen. En, apropos, als ik het huis mocht huren, wel dan wilt ge het misschien wel voor mij schoonmaken. Want ik heb gemerkt, je durft er wel in.

- Overdag, om het schoon te maken, o natuurlijk wel, maar 's nachts voor geen geld van de wereld. Ik wil het graag voor u schoonmaken, als u het toch huurt.

- Waar kan ik U dan vinden?

- Ik woon hier tegenover. Mijnheer behoeft echter geen moeite te doen als u morgen terug komt zie ik u vanzelf.

- Prachtig, dat komt dan wel in orde.