Wie kijkt er mee, en luistert meteen?

[p. 3]

Een prettige lange avond.

‘Hè moeder, laat mij nu ook eens een prettige lange avond hebben?’ vleide kleine Willie.

‘Een prettige lange avond?’ herhaalde moeder verwonderd.

‘Ja,’ zei Willie, ‘vader zegt immers altijd als ik vroeg naar bed ga: nu kunnen wij een prettige lange avond hebben. Wat bedoelt vader daar mee? Wat doet u dan?’

‘Wel kindje, niet anders dan gezellig bij elkaar zitten. Vader zit



te lezen en moeder naait aan een jurk voor een zeker klein meisje, dat nogal eens dikwijls haar jurken scheurt,’ zei moeder lachend.

Maar nieuwsgierige Willie was niet tevreden met dit antwoord. Ze had zich nu eenmaal in haar hoofdje gezet, dat die ‘prettige lange avond’ van vader iets heel bizonders was, en nu leek 't zoo heel gewoon wat moe-

[p. 4]

der er van vertelde. En Willie besloot



om op haar eigen manier uit te vinden wat een prettige lange avond was. Want Sientje had zij er ook al naar gevraagd, toen die haar naar school bracht. En Sientje had gezegd: ‘Och zoo maar gewoon, dat de avond prettig lang is.’ Maar daar begreep Willie nu heelemaal niets van, want als iets prettig was, ging 't immers juist altijd gauw!

Dus op een avond, toen moeder haar goeden nacht had gekust, ging Willie niet dadelijk naar 't land van de droomen. Zij lag te luisteren naar 't weggaan van moeder, het portaal over, de trap af, de gang door.... nu hoorde zij niets meer. En Willie sloeg de dekens terug en stapte uit bed.

Boven op 't portaal brandde geen licht, alleen van het ganglampje beneden scheen het licht zoo'n beetje naar boven. En 't was een ouderwetsch huis met een groote gang, waar Willie woonde. En Willie was niet van de moedigsten, als zij allen donkere hoekjes voorbij moest.

Gelukkig! de deur van de huiskamer stond op een kier. Nu kon Willie mooi stilletjes uitvinden wat een ‘prettige lange avond’ was. Zij kon vader net zien zitten in zijn leuningstoel. Hij las voor, uit de krant. En moeder kon zij ook zien; die zat heusch te naaien. Maar eigenwijze Willie meende, dat er zoo meteen wel iets bizonders gebeuren zou, en daarop wou ze wachten.

Maar o! wat duurde het lang! Vader hield wel eens even op, maar dan begon hij weer. En Willie dacht met een zucht: hè, ik wou dat de prettige lange avond nu maar begon!

[p. 5]

Daar lei vader de krant neer. Maar nu begon hij te praten met moeder, over allerlei, waar Willie niets van begreep. En opeens wenschte de teleurgestelde Willie, dat ze maar weer goed en wel in haar warme bedje lag. Maar die lange reis er heen over 't donkere portaal, daar zag ze zoo tegenop, dat ze zachtjes begon te huilen.

De deur ging wijd open, en Willie voelde moeders armen om zich heen en hoorde moeders stem,



die vroeg: ‘Wat is er, lieveling?’

En Willie vertelde ineens haar heele verdriet door snikkend te zeggen: ‘Ik wou alleen maar weten wat een prettige lange avond was, maar hij is niets prettig en naar lang.’

‘Dwaze kleine meid!’ zei vader, nam haar op en droeg haar naar bed. En daar was 't moeders werk om Willie te troosten. En moeder zei: ‘Ik geloof, dat mijn Willie een goede les heeft gehad en voortaan moeder zal gelooven. Wat voor groote menschen prettig is, is nog niet bestemd voor kinderen.’

En Willie geloofde, dat moeder gelijk had.