Wie kijkt er mee, en luistert meteen?

[p. 20]

Van een jong verpleegstertje.

Er waren eens twee meisjes, ('t is echt gebeurd) die veel met de pop speelden. Zij heetten Florence en Francis. Francis was een onvoorzichtige poppenmoeder, en gedurig had een van haar kindertjes een arm of been gebroken, of zich gebrand aan 't vuur van de kinderkamer. Dan legde Florence een keurig verbandje om de gebroken ledematen of smeerde zalf op de brandwond. Hierna werd de patiënt naar bed gebracht, de kussens werden opgeschud, en 't drankje trouw ingegeven. Florence kende geen prettiger spelletje dan ‘spelen dat de poppen ziek zijn.’ Telkens speelde zij 't weer op een andere manier, totdat zij twaalf jaar was en haar eersten levenden patiënt te verzorgen kreeg. Daar is dit plaatje van.

Florence was een Engelsch meisje. Zij woonde op een groote buitenplaats. Niet ver van de buitenplaats was een dorp.

Op een mooien zomerdag maakte Florence met den dominee van 't dorp een ritje te paard. Vroolijk babbelend reed zij met hem door de koele bosschen en over de groene heuvels. Daar zagen zij Roger, den ouden schaapherder met zijn schapen. Maar zijn hond was er niet bij. ‘Waar is Cap?’ vroeg de dominee. En nu vertelde Roger, dat Cap zijn poot bezeerd had, en dat hij ginder in de hut lag.

[p. 21]

De dominee en Florence reden er heen. Florence knielde bij den hond neer. Zijn trouwe oogen keken haar zoo droevig aan.

‘Wat zal ik er aan doen?’ vroeg zij, toen de dominee Cap z'n poot onderzocht had. - ‘Een warme compres er op leggen.’

‘Wat is dat?’ vroeg zij. - ‘Een lap in heet water doopen, uitwringen en dan op den poot leggen, en telkens vernieuwen.’

Florence zocht hout, stookte een vuurtje, hing den ketel er boven, en al gauw had zij warm water. Maar nu had zij nog geen doek. Daar zag zij achter de deur een schoon boezeroen hangen. ‘Roger zal 't wel goed vinden,’ zei ze, ‘als Cap maar beter wordt,’ en zij scheurde een stuk van 't boezeroen af. Na een poosje kon zij al merken aan Cap, dat de pijn minder werd. Dien heelen dag bleef Florence bij Cap als een trouw verpleegstertje, en de dominee ging thuis vertellen waar Florence bleef. Toen Roger tegen den avond thuis kwam, was Cap al zooveel beter, dat hij den baas tegemoet hinkte. Florence wees hem, hoe hij Cap verder behandelen moest, en een paar dagen later liep Cap weer achter de schapen.

Van dit jonge verpleegstertje is een echte verpleegster gegroeid. Eigenlijk de eerste echte verpleegster, want dit is een tachtig jaar geleden gebeurd, en toen waren er nog haast geen verpleegsters. 't Was Florence Nightingale. Honderden soldaten werden door haar in den oorlog verpleegd.