Wie kijkt er mee, en luistert meteen?

[p. 28]

Ieder een hondje!

‘Bello heeft jongen!’

't Groote nieuws hadden ze gehoord 's morgens bij 't opstaan. En fg] met moeder waren ze naar de schuur gegaan. En



nu stonden ze om de hondenmand heen, waar Bello in lag met vier krioelende kindertjes.

[p. 29]

‘Moeder, waren wij ook blind?’ vroeg kleine Ben.

‘Nee, kindertjes kunnen dadelijk zien, maar hondjes en poesjes zijn eerst blind,’ zei moeder.

Heel ernstig stond 't gezicht van Dick, die er bij stond met de handen op zijn knieën. ‘Moeder, u laat er toch geen één verdrinken?’ vroeg hij dringend.

‘Nee,’ stelde moeder hem gerust. ‘Bello mag zijn kindertjes houden, tot ze groot genoeg zijn, en dan zoeken we een goed tehuis voor die we niet houden kunnen.’

‘En tot zoo lang hebben we ieder een hondje,’ zei Mien.

Hè ja, dat vonden de anderen een mooi idee. Ieder een hondje! ‘Laten we afspreken van wie ze zijn,’ stelde Guus, de oudste, voor. Die met 't witte vlekje achter zijn oor zou van Guus zijn, en die met 't witte vlekje boven zijn oog van Mien. 't Donkere mopsje was van Dick, en die met 't lichtere kopje van Ben.

[p. 30]

Gedurig gingen de kinderen in die volgende dagen kijken, of ze hun eigen hondje wéér konden vinden.

Daar werd 't donkere mopsje ziek. Bello likte hem trouw, maar hij stierf toch. Toen wou Bello niets meer van hem weten. Moeder nam Mopsje weg en legde hem in een doos. Guus en Dick fluisterden wat met moeder, en toen gingen ze achter in den tuin een grafje graven. Daar legden ze Mopsje in. De andere drie hondjes groeiden goed. Voor twee moest nu een goed tehuis worden gezocht. Guus z'n hondje kwam bij een vrindje terecht. En toen hoorden ze dat zieke Jantje van Aaltje de werkster dol graag een hondje wou hebben. Jantje had een ziekk been en moest al maar op twee stoelen zitten. Guus en Dick brachten er Joppie, die een dik molletje van een hondje was geworden, samen heen.

Met opzet hadden ze kleinen Ben zijn hondje laten houden. Pollie werd een aardig diertje, en Ben speelde met hem als de anderen naar school waren. En 's avonds dan praatten ze nog wel eens over den tijd, toen ze ‘ieder een hondje’ hadden.

[p. 31]

 

 

Daar boven op de duinen,

 

Daar zit een aardig koor,

 

Teun, Maartje, Riek en Kobus,

 

En Lijsje, die zingt voor.

 

 

 

't Is Ari, die de maat slaat,

 

Alsof hij 't jaren dee -

 

En zee en wind en golven,

 

Zij zingen 't liedje mee.