Wie kijkt er mee, en luistert meteen?

Bert z'n droom.

Vroolijk scheen de zon over velden en wegen.

Twee jongens waren op weg naar school. Van den een stond het gezicht ook zonnig - dat van den ander leek meer op een bewolkte lucht.

‘Wat een fijn weer!’ zei de vroolijke, die Han heette. ‘Je krijgt er plezier van in je leven.’

‘Ja, daar hebben wij nogal reden voor!’ zei zijn jonger broertje Bert, die somber keek, ‘wij, die zoo arm zijn als de mieren, en die niet eens geld voor een echten hengel van vader kunnen krijgen!’

‘Nou, dan maar zonder echten hengel! We hebben immers onze eigen-gemaakte hengels. En onze armen en beenen, die hebben we voor niks!’ zei Han, die altijd van alles den vroolijken kant zag. En lachend zei hij er nog bij: ‘En we hebben oogen en ooren, en we zijn niet doof en niet blind, en dus....’

‘Hou maar op met je preek,’ bromde Bert, ‘'k zou er 'n boek over schrijven als ik jou was.’

‘O kijk Bert, 'n konijn! zàg je dat?’ was 't eenige, wat Han antwoordde.

Bert lag in bed, en Bert droomde.

Hij was buiten aan 't spelen met andere jongens. Maar opeens zag Bert ze niet meer, al wist hij, dat ze nog om hem heen waren, want

[p. 26]

hij hoorde hun stemmen. 't Was zoo akelig donker, en hij tastte met de handen om zich heen. Een van de jongens nam zijn hand, en meelijdend hoorde hij zeggen: ‘hij is blind’. En hij voelde zich diep ellendig.

Toen opeens was 't anders, zooals dat in een droom kan zijn. Hij was met dezelfde jongens, en hij zag ze weer. Maar wat waren ze stil! Waar waren hun vroolijke stemmen? Hij zag ze toch lachen en praten, maar hij hoorde niets. 't Was akelig stil om hem heen. En hij zag, dat de jongens elkaar aanstootten en op hem wezen, en dan naar hun ooren. En hij begreep, dat hij doof was, en voelde zich zóó ongelukkig, dat hij 't uitsnikte. En zoo werd hij wakker.

Die droom had Bert te pakken, hoor! Hij begreep heel goed, hoe hij aan dien droom was gekomen: door Han z'n praten over ‘niet doof en niet blind zijn,’ en door zijn eigen ontevredenheid.

Gelukkig begreep hij ook, dat die droom hem wat te zeggen had. Toen hij neerknielde voor zijn morgengebed, dankte hij God, dat die droom niet waar was, dat hij niet doof of blind was.

[p. 27]

En dien Woensdagmiddag ging er een vroolijke Bert met Han en hun vrindje Kees uit visschen, al kon hij dan geen geld krijgen voor een echten hengel. Zijn oogen en ooren waren nu open voor al 't mooie van een zonnigen dag, en voor al 't goede, dat er toch ook in zijn leven was.

Wat een mooie boekjes

Staan daar voor 't raam!

‘'k Wou maar dat ik rijk was,

'k Kocht ze al te saam!’