Wie kijkt er mee, en luistert meteen?

[p. 45]

De heerlijkste kerstboom.

Tonni woonde met Mammi op twee kamers, een zitkamer en een slaapkamer. Papa was gestorven, toen zij nog in Indië waren, en toen was Mammi met kleine Tonni naar Holland teruggegaan, naar de stad, waar Oma en tante Lien woonden.

‘Ik wou zoo graag net als andere kinderen in een heel huis wonen,’ zei Tonni wel eens. Maar als Mammi dan zei: ‘Nee, dat kan niet,’ dan was Tonni weer tevreden. Eigenlijk woonden zij daar ook heel knusjes, bij een mevrouw, die zelf twee aardige meisjes had. Tonni kon heel prettig spelen met ‘de kindertjes van beneden’.

Twee keer had Tonni nu al een Kerstboom in Holland gehad. Dus toen 't weer zoo tegen Kerstmis ging, begon Tonni al over den Kerstboom te praten.

‘Ja,’ zei Mama, ‘we zullen weer een Kerstboom hebben, maar nu eens een heel andere.’

‘Hoe dan, Mammi?’

‘Van 't jaar gaan we de kinderen van vrouw Landman vragen, je weet wel: de werkster van beneden. Die kinderen hebben nog nooit een Kerstboom gezien. En nu zullen we vrouw Landman en haar kindertjes eens blij maken, en speelgoed en kleertjes en nòg wat geven. Maar dan krijgen jij en de kinderen van beneden dit keer eens niets, want dat geld moet ik nu voor vrouw Landman en haar kinderen gebruiken. Maar jullie mogen alles uitdeelen.’

‘Hè ja!’ riep Tonni en klapte in haar handjes, ‘dat is prettig!’ lets weggeven vond Tonni heerlijk. En zij holde naar beneden om 't prettige nieuws te vertellen aan Lize en Jootje.

[p. 46]

Een paar dagen vóór



Kerstmis mocht Tonni met Mammi boodschappen doen. 't Zag er al zoo Kerstmis-achtig uit buiten, alles lag dik onder de sneeuw. Die dansende vlokjes maakten Tonni net zoo vroolijk als de jongens, die met een hoera'tje aan 't glijden waren. Mama kocht speelgoed, prentenboeken en kleertjes en toen gingen ze nog



naar een paar ‘grootemenschen-winkels’, zooals Tonni alle winkels noemde, waar geen speelgoed of kinderkleertjes te krijgen waren. Mama bestelde een rookworst, spek, boonen en gort.

Den volgenden middag

[p. 47]

werd er een dennetje bezorgd, en tante Lien kwam om te helpen met 't opsieren van 't dennetje. 't Waren dezelfde ballen en slingers en versiersels van de vorige jaren, die mama uit een doos te voorschijn haalde. En toch leken ze Tonni een beetje anders. - 't zou ook immers



zoo'n ander feest worden!

Kerstmorgen leerde Mama aan Tonni en de kinderen van beneden een paar Kerstmisversjes. 's Middags kwam tante Lien weer, en moest Tonni een poosje naar beneden, tot drie uur. Toen werden ze alle drie geroepen, en even later kwam vrouw Landman met Sientje, Jan en Klaartje. De overgordijnen in de zitkamer waren dicht, omdat 't nog niet heelemaal donker was. De tafel was in den hoek geschoven, en daar stond

[p. 48]

nu de Kerstboom op, met brandende kaarsjes, en de presenten lagen er omheen. Daarvóór stonden tweemaal drie kinderstoeltjes, en daar achter drie groote stoelen. Tonni's blonde krullen dansten aldoor op en neer, zoo druk was zij in de weer, om de plaatsen aan te wijzen. Tante Lien speelde piano en zij zongen er bij:

‘Stille nacht, heilige nacht!

't Jezus-kind, lang verwacht,

Dat ook kinderen zegenen zal,
Werd geboren in Bethlehems stal,

Hij, der engelen Heer.’

Toen vertelde tante Lien van het Kindeke in de kribbe. Ze zongen nog eens, en daarna werden de presentjes uitgedeeld.

Tonni vond, dat de schortjes en wollen wanten en mutsen dadelijk gepast moesten worden, en dat gaf een heele pret.

‘Mammi, 't was de heerlijkste Kerstboom, dien we nog ooit gehad heen,’ zei Tonni, toen allen weg waren. - ‘Ja,’ zei Mama, ‘'t was een echt Kerstfeest, want geven en anderen blij maken, dat hoort bij 't Kerstfeest.’

De Kerstboom werd naar de slaapkamer gebracht en mocht daar blijven staan tot Nieuwjaar. Iederen morgen, als Tonni nog in bed lag, stak Mama een paar kaarsjes aan, en dan genoot Tonni nog eens van haar Kerstboompje.