soene it gewaer wurde, dat luije folk, dat men net sa mar mei alle domdryste fragen foar de Farao komme koe! Mar de foarmannen fan 'e Israëliten gyngen mei in swier hert. Hja wisten dat it in ding fan ûnmûglikheit wie om itselde tal stiennen to meitsjen, as der har gjin strie mear brocht waerd, mar dêr die dy wrede kening it fansels krekt om. En joun, as elk de stiennen fan syn ploech teld hie en de listen waerden ynlevere, dan krigen hja de straf. It hie net folle jown dat Mozes nei de kening west hie; hy hie it der ynpleats minder mei makke.
En de oare moarns foar dau en dage, swalken se de ikkers oer en sochten it strie dat efterbleaun wie op it fjild. Hiel de dei skrepten se noch hurder as oars, it koarte middeis-skoft makken se noch helte koarter, en noch hurder rounen se mei de frachten stien. Mar it joech neat dat hja it úterste fan harsels fergen, it holp net ienris dat de driuwers flokten en mei de stokken swaeiden: in dei wie to koart foar de taks dy't har set wie. En yn 'e lette joun, doe't de skimer foel oer it wide lân, stiene de foarmannen krom oan 'e giselpeal en kletsten de stokken op 'e bleate rêggen. En sa soe it nou moarn wer gean en oaremoarn en alle dagen...
De oare deis, yn dy greate need, gyngen hja wer nei de Farao; dit wie sa wreed en sa ûnrjochtfeardich, dat miskien soe er him bitinke en har genedich wêze. Doe't hja foar him stiene, forgeaten se alles, de pine fan har to-sleine rêch, har freze foar dy hege hearsker en hertstochtlik pleiten se. ‘Hwerom dogge jo sa mei jins tsjinstfeinten? Der wurdt ús gjin strie mear jown en hja sizze tsjin ús: Meitsje stien en sjoch, wy krije mei de stôk, mar it is de skuld fan jins folk.’
Mar de Farao woe likemin nei har harkje as earst nei Mozes en Aäron en al gau stiene se wer op strjitte, forslein en wanhopich. Dit wie gjin libben sa en as it noch langer duorje moast, dan soe de dea in útkomst wêze. Bûten troffen se Mozes en Aäron en ynienen waerden se forgrime. Alles wie de skuld fan dy beide mannen. As dy har stil hâlden hiene, dan wie har wurk net forswierre en dan hiene hja gjin bruijen krige. O, hja koene it sa moai biprate, dy beide mannen! Hja soene út Egypte tsjen mei goud en sulver en moaije klean, nei in lân fan molke en hunich - it hearde moai, mar it wie net útkommen! En bitter seine se tsjin Mozes en Aäron: ‘De flok des Heare sil op jim wêze en Hy sil om jim tinke en jim ien kear straffe foar hwat jim ús oandien hawwe. Hwant jim hawwe ús op in kwea-namme brocht by de Farao en jim hawwe de kening in swurd yn 'e hân jown om ús to deadzjen.’ Moedeleas gyngen Aäron en Mozes fuort. Nou wie it dan wer like fier, tocht Mozes, as foar fjirtich jier: doe hie syn eigen folk him oan 'e fijân forret en nou sprieken de foarmannen de flok oer him út. Moast it dan altyd mis gean mei him? As it wêze soe, moast der dan altyd wer hwat tusken komme? Mar it wie dochs oars as doe: dizze kear hie de Heare sels him roppen en better as doe't er in prins yn Egypte wie, wist er nou hwer't er hinne moast mei syn soarch en syn fortriet. Hy socht in plak dêr't er allinne wie en heve de hannen ta God omheech. ‘Heare, hwerom dochs hawwe Jo dit folk kwea dien? Hwerom hawwe Jo my stjûrd? Hwant sûnt ik by de Farao west haw, om yn Jins namme to sprekken, hat er dit folk kwea dien en Jo hawwe it noch net forlost.’
De Heare bistrafte syn tsjinstfeint net om syn bittere wurden; Hy wist hoe swier Mozes it hie, nou't troch syn wurk de tsjinst fan it folk noch swierder wurden wie. ‘Nou silstû sjen, hwat Ik de Farao dwaen sil; hwant troch in machtige hân sil er har gean litte, ja troch in machtige hân sil er har it lân útdriuwe. Dat gean ta Myn folk en siz dat Ik har roppen heard haw en dat Ik tocht haw oan it forboun mei Abraham en Izaäk en Jakob en dat Ik har útliede sil út Egypte en har bringe yn it lân dat Ik har tasein haw.’
Mar doe't Mozes dat Godswurd oerbrocht, woe it folk neat mear fan him witte; hja fortrouden him net mear en leauden syn goede wurden net en hja woene net ienris mear leauwe dat God har stjûrd hie.
Om dyselde tiid stjûrde de Heare Mozes wer nei de Farao ta. Mozes hie gjin hope mear dat it helpe soe en mei in sucht sei er: ‘Och Heare, as myn eigen folk net nei my harkje wol, hoe soe dy kening my dan leauwe?’ Mar hy gyng dochs en spriek mei de Farao oer Gods greate macht.
De kening glimke spotsk. ‘Doch ris in wûnderteken’, frege er. As hja it àl koene,
Auteursrecht onbekend