Van geluk gesproken

[p. 170]

29 Van liefde en gezelligheid

In de Blasiusstraat werd gewerkt. Weken van kou, weken van regen en van mist schoven voorbij zonder dat de bewoners nog de moeite namen zich erin te verdiepen. Geen verwachtingen, geen teleurstellingen. Meneer de Bruin had bij het uitblijven ervan zelfs het recht op twee lentedagen in februari niet gememoreerd, zodat hij ook zijn vrees voor het smelten van de ijskap op de Noordpool niet uiteenzette dit seizoen. Wel meende hij dat aanhoudende mist in direct verband gebracht diende te worden met de Russische atoomproeven, maar deze opvatting was onderdeel van een algemene beschouwing en had niets te maken met de maartse mist waarin mevrouwde Bruin 's morgens om klokslag zeven uur naar haar werkhuis vertrok om tegen vijven weer te keren. Net op tijd om het eten om zes uur op tafel te kunnen zetten. Meneer de Bruin bracht de kleine jongen naar de crèche en haalde hem weer op. En ofschoon meneer de Bruin de gewoonte had zijn zoon wat vroeg te brengen en wat laat op te halen, was het in al die weken nog maar drie keer voorgekomen dat hij hem vergeten was en dat Truus hem daar bij thuiskomst krachtig op gewezen had.

Ook het bestaan van Martijn en Suzanne was minder hectisch geworden. Er werd gewerkt aan de laatste tentamens die hen van het kandidaatsexamen scheidden en daarbij werd af en toe voorzichtig gebruik gemaakt van Martje's kamer. De rijtjes werden in afzondering ingestampt om onder het afwassen, het boek op de keukentafel, gezamenlijk opgezegd te worden, soms gesouffleerd door Martijn die onder het afdrogen het gemakkelijkst in het boek kon kijken.

Nee, hoewel Suzanne altijd in was voor calamiteiten, was het gezanik met Martje haar toch behoorlijk de keel uit gaan

[p. 171]

hangen. Ook al omdat Martijn, als 't om relaties ging - zo noemde Suzanne dat altijd - traag van begrip bleek naar haar mening. Daar stond tegenover, zo moest Suzanne nu toegeven, dat Martijn wat studeren betreft beter uit de voeten kon dan zij, die steeds aan theezetten, bloemen kopen en plaat opzetten denken moest zodra ze een boek opensloeg, òf, en dat was nòg tijdrovender, de vraag beantwoord wilde zien of ze van Martijn hield of dat het de gezelligheid was die haar zo aantrok. En daarna kwam weer het probleem of dat misschien hetzelfde was: gezelligheid en houden van.

Soms maakte Suzanne korte metten met het dilemma. Als ze het boek bij toeval opendeed en de even pagina zou rechts aangetroffen worden dan zou ‘gezelligheid’ hetzelfde zijn als ‘houden van’ en anders niet. Tot haar schrik bleek er verschil te zijn. Suzanne was niet overtuigd, nam nog een steekproef en wéér werd haar vrees bevestigd. Nog één keer beproefde ze haar geluk en de onrust werd groter. Het was waarachtig geen wonder dat Suzanne een hekel aan dat boek kreeg.

Zo zat Suzanne aan Martje's tafel en zwoegde op haar kabouterproblemen en ging 's nachts naar haar eigen kamertje. Toch onderschatte Suzanne de gecompliceerdheid van Martijns zieleroerselen wel een beetje. Martijn was evenmin zonder zorgen, zij het, en daardoor kwam het dat Suzanne ze onderschatte, zij het dat Suzanne daar geen rol in speelde. Martijn maakte zich zorgen over de stilte waarin zijn bloedverwanten zich hulden. Hij begreep dat hij geen aandacht van Suzanne kon eisen voor dit vreemde fenomeen. ‘Wees blij, geen bericht, goed bericht,’ hij hoorde het haar al zeggen.

Maar toch nam zijn onrust toe, zo sterk zelfs dat hij ze waarachtig een brief geschreven had en dat moest nu een maand geleden zijn. En daarom ging hij nu zo dikwijls naar de wc dat Suzanne er een blaasontsteking achter vermoedde. Hoe kon hij anders zien of er post was?

Afgezien van deze muizenissen liep alles naar wens. De

[p. 172]

briefjes met Suzanne's zessen vielen op haar deurmat en die met Martijns zevens op de zijne.

Pas toen Martijn een ansichtkaart van Martje kreeg, was hij gerust. Suzanne had gelijk gehad: hij was een mierenneuker, familieziek met negatieve vaderbinding.

‘Erg bedankt voor alle moeite die je voor me gedaan hebt en liefs, Martje.’ ‘Hier gaat alles prima’ stond er tussen haakjes achter.

Korte tijd daarna kwamen Suzanne's laatste zes en zijn laatste zeven aan en de wereld leek één grote uitnodiging.

Zou het Londen worden of India of Rome, deze vakantie?

Martijn bedacht zich dat hij zijn vader zou opbellen. Hij zou immers het onzinnige idee kunnen krijgen om over te komen voor de uitreiking van hun kandidaats-bul?

‘Pronto, pronto,’ klonk het. Martijn legde de hand op de hoorn terwijl Suzanne schaterend met haar hoofd op z'n schoot lag.

‘Thomas, Thomas,’ riep Martijn overmoedig terwijl hij van opwinding de fles omschopte waarin nog een laatste restje van de ‘Sélection de St. Jacques’ van Simon de Wit zat.

‘Thomas, we zijn geslaagd.’

Thomas zei nu iets terug dat nauwelijks verstaan kon worden maar Martijn begreep dat het goed bedoeld was.

‘Nee, je moet niet komen,’ riep Martijn, maar toen begon het hem op te vallen dat Thomas het kennelijk over iets anders had.

‘Wij naar jullie?’ vroeg Martijn ongelovig. ‘Nee, eerlijk gezegd, nee. Wàt?’ vroeg Martijn nu en Suzanne ging rechtop zitten, er klonk onheil in Martijns stem. ‘Maar ik dacht dat het goed met haar ging?’

Martijn had er blijkbaar niet veel zin in om het goed te verstaan.

[p. 173]

‘Wat is er dan? Waarom niet? Is ze weer ziek? Nou, waarom dan? Morgen?’

‘Of we naar ze toe komen,’ zei Martijn tegen Suzanne.

Suzanne keek vragend, haalde haar schouders op en knikte ja.

‘Maar waarom dan? En we zouden de bul ophalen. Ja natuurlijk, dat kan ja. Morgenochtend, acht uur. Betaal jij onze kaartjes dan?’

Suzanne knikte, ze leek het een heel aardig verzetje te vinden. Verslagen legde Martijn de hoorn neer.

‘Er is iets met Martje,’ vertelde hij.

‘Met Martje is er altijd wat,’ zei Suzanne, ‘ik ken haar zo langzamerhand niet anders.’

‘Misschien is het wèl erg,’ verdedigde Martijn zijn zusje.

Maar er moest veel worden ingepakt, dus echt tijd om rurie te maken hadden ze niet.

De volgende dag kwamen ze laat aan. Thomas had ze bedrukt opgehaald en nauwelijks gelukgewenst met de behaalde successen. Barbara was minder hartelijk geweest dan anders. Martje was vriendelijk en afwezig. En Martijn was zoals gewoonlijk kwaad zodra hij zijn vader zag, vooral toen hij merkte dat Suzanne en hem twee verschillende slaapkamers bleken te zijn toebedeeld.

‘Erg leuke boel hier,’ mopperde Martijn toen Suzanne en hij hun inventaris aan het scheiden waren uit de grote rode rugzak.

‘Zie je dat dan niet?’ zei Suzanne, ‘heb je het dan niet gezien, heb jij wat aan je ogen misschien?’