Losse hannen

[p. 130]

18

As ik wekker wurd is it panykgefoel der fuort wer. Mankelikens komt derfoar yn 't plak. Ik bin yn ferwachting, it moat sa wêze. In frou fielt it earder as dat de dokter it konstatearje kin, it stiet dúdlik yn it boek. Ik fiel it ek. Boeken lige net. Ik doar net fan 't bêd ôf. Stel dat ik wer duzelich wurd of noch slimmer, dat ik spuie moat. Fiel ik wat? Kloppet it fûlder yn 't liif as oars? Ik lis de hân ûnder de nâle. It liket wol as ldoppet it dêr echt fûlder, it komt midden út it liif wei. De oare hân lis ik op it hert, ik hâld de siken yn om my better konsintrearje te kinnen. Op beide plakken kloppet it like fûl en yn itselde tempo. Miskien sjoch ik spoken. Yn 'e sliepkeamer is it al aardich ljocht. De wekker stiet op healwei sânen, dan is it kertier oer seizen, ik haw de wekker in kertier foarút set. Ik stek de fuotten neist it bêd, sliepe wol dochs net mear. As ik by it buro stean om it knopke fan 'e wekker yn te drukken, fiel ik my licht yn 'e holle wurden. Ik doch de eagen in skoftsje ticht en dan wer iepen, it is noch sa, ik sweef in bytsje. Ik skodzje in pear kear mei de holle hinne en wer en sjoch nei ien punt, de ynliste potleadtekening dy't ik begjin dit jier makke ha, in âld fyts tsjin in muorre. In njoggen hie 'k derop. Oeren haw ik deroan wurke. De fyts bliuwt dêr stean, foar ivich en altyd. It benearret my ynienen, dy fyts. Ik kear my om en stek de keamer oer, fan it buro nei de fierste hoeke en itselde paad werom. It giet goed. Bin ik mislik? Nee, ik bin net mislik. Ik til it nachthimd omheech en sjoch nei myn liif, it stekt in bytsje nei foaren. Stuts it altyd al nei foaren? Ik hâld de búk yn en lit him wer los. Wat stekt it liif nuver út. Dat

[p. 131]

wie net sa! Of ai? Moedeleas út ik my wer op bêd falle. Triljend fan 'e kjeld krûp ik ûnder it dekbêd.

Doch even normaal, sis ik tsjin mysels, ek al soe ik yn ferwachting wêze, dan kinne je dat nei twa dagen ommers noch net sjen. It is net grutter as in drêf. Wie ik duzelich doe't ik niis de wekker êt die? Ja! Miskien kaam it fan slûgens of bin ik te hurd fan 't bêd ôfgongen? Dat ha 'k ommers wol faker. En juster dan? Ik foel flau en ik haw spuid. Wannear wurde je foar 't earst mislik as je yn ferwachting binne? Fuort de earste dei al? It boek! It leit noch ûnder it kessen. Dat moat ik yn 'e least sette, foardat ik nei skoalle gean. Se sjocht alles, har eagen sjogge troch kessens en dekbêden hinne. En oars sjocht se it as se de boekekast ôfstoffet. Dat docht se alle dagen, dêr sjoch ik har wol foar oan. Ik moat it no te plak sette, sân oere giet se derôf, it kin noch krekt. Ik pale it boek. Soe it deryn stean wannear't je mislik wurde? Sjen? It griist my oan as ik nei it omslach fan it boek sjoch, nei dat lichem sonder hûd, nei al dy bluodderige ieren en sinen. Ik doch it net. Heel foarsichtich slûp ik de keamer út. It is noch stil yn 'e hûs. Ik sjoch nei de grize doar fan Brucht syn keamer. Hoe sil er straks ûnder iten sjen en dwaan? Watfoar plannen briedt er hjoed allegear út? Op 'e teannen rin ik by syn doar lâns, gelokkich is er moarns noait sa betiid weldeer en ek net botte helder. It begjint by him net earder op gong te kommen as wannear't er op 'e fyts sit. Moarns by de itenstafel gappet er mar wat dom om him hinne. De tee ferjit er ek altyd op te drinken. 'Brucht, moatst dyn tee opdrinke,' seit se wol trije kear. 'Brucht leave, tee opdrinlee!' Ik stek de tonge út nei syn keamersdoar. It jonleje moat syn focht al ha. As je net mear drinlee... soenen je dan... Miskien kin ik ophâlde mei drinken.

[p. 132]

Healwei de trep kreaket in trieme sa lûd dat it hert my der hast stil fan stiet. Ik hie it witte kinnen, it is altyd op itselde plak. Hast pisje ik yn 'e broek, ik bliuw stean en knyp de billen tsjin elkoar, dan sykhelje ik in pear kear heel djip en rin wer fierder. Bibberjend hâld ik my oan de leuning fêst wylst ik mysels sa licht as in fearke besykje te meitsjen. Nei in pear tellen set ik foarsichtich de teannen op 'e folgjende trieme, ek in gefaarlikenien, ik harkje nei de stilte. Der gebeurt neat. As ik de slimsten hân haw, allegear op 'e helte fan 'e trep, doar ik wer gewoan fierder te rinnen. It boek hâld ik sa stiif tsjin my oan, dat de earm my der sear fan docht.

Yn 'e gong bliuw ik wer stean. De sliepkeamer fan heit en mem is flakby. Ik ferstopje it boek ûnder 't nachthimd. Heel foarsichtich doch ik de kruk fan 'e keamersdoar nei ûnderen. It rûkt nei sigarettereek; dan is heit letter as mem op bêd gongen. Hy rookt net as mem derby is. De smoarge kopkes steane noch op 'e tafel. Soenen se rúzje hân ha? Oars rêdt se altyd alles op. It smelle gat yn 'e least gappet my út 'e fierte wei al oan, ik wit net hoe hurd oft ik it boek deryn sette sil. Krekt as it te plak stiet, ik bin noch gjin stap by de least wei, hear ik wat. Midden yn 'e keamer bliuw ik stean. Der wurdt trochspield. Der sit ien op 't húske.

Ik gean op 'e stoel sitten en luie it nachthimd om my hinne. Ik nim my foar om krekt sa lang te wachtsjen oant it wer feilich is yn 'e gong. De keamersdoar giet iepen. It is heit yn T-shirt en ûnderbroele.

'Wat bisto der betiid ôf.'

'Ik moast nei 't húske en ik hie toarst.'

'Sil ik wat drinken foar dy helje? Wat wolst ha?'

[p. 133]

'Molke.'

Mazzel dat it mem net is. Heit rint nei de keuken, ik gean nei 't húske. As ik weromkom, stiet er yn 'e keamer mei in beker yn 'e hân. De beker fielt waarm oan. Us eagen reitsje elkoar. Hy sjocht wer krekt sa nei my as juster, ik fiel triennen kommen, se bliuwe healwei stekken.

'Hoe is 't. Hast wol goed sliept?'

'Ja.'

'Is 't wer goed mei dy?'

'Ja.'

Ik drink de molke yn ien kear op. Hy hat it gelokkich net te hyt makke.

'Krûp dan noch mar even op bêd. Hoe let moatst der eigentlik ôf?'

Ik bin it earst by de doar.

'Wat dogge jim dêr?' Mem ropt út 'e sliepkeamer wei. Hurd rin ik by de trep op. Klappertoskjend fan kjeld en senuwen krûp ik op bêd.

It rekket my as er sa kaf tsjin my docht, de triennen rôlje my oer de wangen. Ik begryp net wêr't se ynienen sa hurd weikomme. Unwennich fiel ik my, ûnwennich yn ús eigen hûs, fan mysels, fan elkenien. Ek fan mem. Fan de tiid dat se my tuten joech as se my it hier útkjimd hie en it die sear. Noait soe se ferjitte om my op beide wangen in tút te jaan as de flechten deryn sieten. Ik sjoch nei de foto op it taffeltsje neist myn bêd. In famke mei wite flechtsjes rinnend achter in reiden poppeweintsje. It famke wurdt lytser, noch lytser, in popke. Krekt sa'n popke as ik sels krije sil, oer njoggen moanne. Ik moat ophâlde. Oer in wike en twa dagen binne mislden alle problemen de wrâld út en wurdt Jeroen lucht

[p. 134]

foar my. Dat beloof ik mysels. Hjoed moat ik in plakje sykje om my te fermeitsjen en moarn nim ik in briefke mei foar de rektor:

Omdat Tessa siik wie koe se net op skoalle komme.

Dan haw ik net liigd, want ik bin siik. Siik fan mysels, fan alles en elkenien.

Hantekening. H. Simonides-van der Meer, mei in grutte haal dwers troch har hele namme hinne. Se krast harsels fuort. Dat docht se altyd. Eigenaardich.

Jos komt deroan, de jas wapperet in ein achter har oan. 'Wat dochsto hjir?' ropt se al út 'e fierte.

Ik wachtsje oant se by my is.

'Wat is der mei dy oan 'e hân, do sjochst sa, ja, wit ik it...'

'Ik kom hjoed net op skoalle, ik...'

'Wat dochst hjir dan?'

'Ik spijbelje, mar dat moat Brucht net witte. Dus as Brucht al tafallich mei dy praat, dan moatst neat sizze.'

'Wêrom spijbelst?'

'Ik haw myn repetysjes net leard.'

'Wêr giest hinne?'

'De stêd yn.'

'No al? De winkels binne noch ticht.'

'Ik fyts earst in blokje om. Seist it ek even tsjin Anita dat se har stilhâlde moat?'

'Kinst earst noch wol in eintsje mei my opfytse net?' De swarte lippen meitsje it gesicht fan Jos noch hurder as oars.

[p. 135]

Se hat in nije piercing yn 'e ûnderlippe! Dat sil de reden wêze, dat se de lippen sa ferve hat, dan falt it noch mear op.

'Nee, ik gean it Piter Durkspaad yn,' sis ik sonder har oan te sjen.

'Seis witte, sterkte hjoed. Wachtsje even... wat fynst fan myn nije piercing yn 'e ûnderlippe?' Se makket de mûle breed.

'By dy stiet it wol.'

'Wat is dat no wer foar dom antwurd: by dy stiet it wol.'

'Ik gean no fuort.'

'Ja gean mar gau. Giest sneontejûn trouwens ek noch mei nei Eindeloos? It soe wol handich wêze, as ik dan wat fersier is Anita net sa allinnich, oars seurt dy wer.'

'Moat ik mei om as selskipsdame foar Anita op te treden?'

'Wolst net mei dus?'

'Ik gean al mei.'

'Dan helje ik dy wol op. Komst moarn wol op skoalle?'

'Ja.'

'Okee. No hoi! Hee, cool datst spijbelst. As de leararen freegje wêr'tst bist, sis ik wol datst siik bist. Wat mankearret dy ek al wer?'

'Gryp.'

'Tof.'

Sneontejûn nei Eindeloos. Wêrom doch ik dat? Om de tiid om te krijen! Ik moat safolle mooglik fuort, dan binne de njoggen dagen wat gauwer om. En ik moat oaren net mear oansjen, mislden litte sy my dan gewurde. Soms wurket it. Net opfalle, weiwurde, dan begjinne se net oer myn bleke, suterige holle. Brucht seach finaal by my lans fan 'e moarn. Hearlik, dat mei er wolris faker dwaan. Oars loert er altyd

[p. 136]

stikem út 'e eachhoeken wei nei my. Hy mient dat ik it net sjoch. Wat soe der wêze? Wêrom soe er my fan 'e moarn gewurde litten ha? Doocht dat wol?