Rozemarijntje en Rooie Pier

(1947)–W.G. van de Hulst– rechtenstatus



[pagina 19]
IV. Deftig bezoek Ja, 't ging voorzichtig, het dragen van de zieke; maar hoe dichter Rozemarijntje bij huis, hoe dichter ze bij moeder kwam, hoe snèller ze liep. Dat was het verlangen om alles, àlles te vertellen.... En toen ze de gang binnenkwam, o, toen vergat ze alle voorzichtigheid weer. Toen hòlde ze door, bonsde met haar ene schouder de kamerdeur open, vlóóg naar binnen. ‘O, moeder,.... moes, ze hebben zwarte Japik in zijn hals gebeten;.... o, moes, het is heel erg, allemaal bloed, kijk u 'es.... En Rooie Pier zegt....’ Ze stond al midden in de kamer. ‘Kind, niet zo wild toch,’ schrok moeder, en toen ze haar brave dochter aankeek, schrok ze nog meer. ‘Kind, wat zie je er uit, - natte kousen en schoenen; en modder aan je knieën; en een modderveeg op je wang,.... o, o, jij bent me er toch eentje!.... Ja, en kijk nu eens dáár!....’ Moeder had een kleur gekregen van de schrik, en tòch,.... o, toen ze ‘kijk eens dáár!’ had gezegd en Rozemarijntje zag omkijken, toen kriebelde die vrolijke moeder een lach om haar mond.... ‘Net goed, robbedoes, daar sta je nu....’ Ja, daar stond Rozemarijntje nu, en zag, dat er visite, dèftige visite was: twee oude dames, - o, en met precies eenzelfde hoed op, en precies dezelfde grijze, zijden-garen handschoenen aan. Ze zaten keurig rechtop, vóóraan op hun stoel. Rozemarijntje schrok even.... Ze begon al een groot meisje te worden, ze zat al in de tweede klas op school, en ze wist nu wel, dat je, als er visite was, beleefd moest zijn.... Ja, en daarom zette ze zwarte Japik - in zijn kistje - maar heel gauw op tafel tussen de theekopjes, stapte naar de deftige visite toe, stak haar hand uit.... Die hand?.... Wat een vuile hand! Helemaal geen hand om door zo'n paar keurige grijze, glimmend zijden-garen handschoenen gedrukt te worden. Er kwamen rimpeltjes
[pagina 20]
boven de neuzen van de deftige visite. En toen had de ene dame juist opeens een vuiltje in haar oog: dat moest ze met haar keurige vinger wegwrijven; - en toen moest de andere dame juist opeens haar neus snuiten met haar fijn kanten zakdoekje. En daar stond Rozemarijntje nu met haar uitgestoken hand.... ‘Maar, Rozemarijntje, kìnd toch....!’ bromde moeder, half boos, half lachend,.... ‘moet dat vuile kistje nu dáár staan? Gauw, weg met dat ding.... En wat is het? En met een rooie zakdoek er in?.... Kind, hoe kom je dáár in vredesnaam nu aan?.... Toe, gauw, breng het in de keuken.’ In de keuken? Die arme, zieke Japik in de keuken; - met zijn bloedend halsje?.... O, Rozemarijntje vergat haar uitgestoken hand, vergat de hele deftige visite.... ‘O, nee, néé moes; dat kàn niet. Nee, moes, want zo'n lelijke, valse
[pagina 21]
langstaart heeft zwarte Japik zo ècht vals in zijn nek gebeten.... O ja, moes, Rooie Pier zegt: “met een witte nijptang”. Dat waren die witte, nijdige tanden, hè moes?.... Moet u kijken! Maar - 't is d'n kwajen aap zijn eigen schuld.’ En heel voorzichtig sloeg Rozemarijntje de tippen van de rode zakdoek open.... Bij de deftige dames komt onrust. O, wat griezelig, wat vies! Een zwart, levend beest in een rode zakdoek in een kistje.... Bah! Ze trekken hun neus op, heel keurig; ze schudden zachtjes met hun deftige hoofden, kijken elkaar aan.... Moes en Rozemarijntje merken het niet. Moes is weer gaan zitten, heeft het kistje op haar schoot genomen, ziet het arme waterkipje met z'n oogjes flitsend van angst.... Het meêlij wint het in moeders hart. Ze is een èchte moeder van Rozemarijntje. Ze vergeet óók even helemaal de deftige visite, nu ze dat kleine, zwarte schepseltje in nood ziet. ‘Kind, wat scheelt er aan het diertje? Wie heeft hem zo gebeten?’ ‘Een rat van de zwarte berg; en zijn moeder was zo geschrokken....’ Moes glimlacht al weer. ‘Nou, dàt begrijp ik, - ik zou ook schrikken als ik zijn moeder was. Ja, we moeten hem toch even helpen.... Maar hoe kòm je aan hem? En van wie is die rare, rooie zakdoek?’ ‘Van Rooie Pier....’ Moeder neemt, heel voorzichtig, het diertje, - in de zakdoek, - in haar handen.... De dames griezelen! Ze wenden hun deftige hoofden af.... O, wat vies! En dat vieze staat eerst zo maar tussen de theekopjes. En dàn, - op die moeder haar schoot. En nu pakt ze die griezelige rode zakdoek met dat griezelige zwarte beest zó maar in haar handen.... O, bah!
[pagina 22]
Opeens dacht moeder weer aan haar visite. En ze schaamde zich een beetje, dat ze de deftige dames, die zo vriendelijk waren haar een bezoek te brengen, voor een ogenblik vergeten had om één klein waterkipje.... ‘O, neem u mij niet kwalijk! Zo'n diertje is zo klein, zo hulpeloos.... Mag ik hem even helpen? Even maar? Dat wondje moet even verzorgd worden....’ ‘Ja,.... já!’ knikte Rozemarijntje, en haar blije ogen straalden.... ‘Ja, moes, en dan wordt-ie weer beter, hè?.... Ja, misschien wel....’ ‘Hier, Rozemarijntje, - houd jij hem even vast. Dan zal ik watten halen en boorwater....’ En zwarte Japik in zijn rode pak verhuisde naar de begerige handen van Rozemarijntje. Maar de dames hadden elkander al een knipoogje gegeven, elkander best verstaan. En uiterst vriendelijk, met heel lieve stem, zei de ene: ‘Och, mevrouwtje, ga toch gerust uw gang. 't Wordt heus onze tijd, om weer naar huis te gaan.’ En de andere: ‘Wij danken u wel voor uw vriendelijkheid en voor uw héérlijk kopje thee; maar we moeten nu heus gaan....’ Ze waren al opgestaan, tipten met korte, vlugge pasjes naar de kamerdeur.... Naar Rozemarijntje keken ze niet meer; naar zwarte Japik helemaal niet. Ze dachten maar aan één ding: géén handen geven. O neen, - met hun keurige, glimmend zijden handschoenen, een kind met zulke vuile vingers een hand te geven, en die moeder, die zomaar zo'n vreemde, vuile, rode zakdoek beetpakte met zo'n griezelig dier er in, - o neen, dàt was te erg. ‘Mevrouwtje, tot ziens. En nog eens heel hartelijk bedankt, en de vriendelijke groeten alstublieft aan uw man, de kapitein.... Neen, neen, doe u geen moeite, wij kunnen wel alleen gaan....’ Ze stevenden al de gang in, naar de voordeur. Moeder volgde hen, haastig.... ‘Dag, dames, ik dank u wel....’
[pagina 23]
‘Dag mevrouwtje, tot ziens!’.... De deur viel al dicht. Rozemarijntje stond nog in de kamer, zwarte Japik heel zorgzaam tegen zich aangedrukt. Ze voelde zijn kleine, warme lijfje klòppen in haar handen. En in haar eigen hart klopte de angst en pijn van het dier mee. ‘Kom maar, Rozemarijntje, laten we maar even naar de keuken gaan.’ ‘Moes, die mevrouwen houden zeker niet veel van waterkipjes?’ ‘Nee, hoor! Dàt geloof ik ook niet, maar wij, wij wèl, hè.... Kom maar, meid!’ Zwarte Japik, ‘d'n kwajen aap’, was in goede handen gevallen. Waterkipjes kunnen ook wel gelukkig zijn.

Vorige Volgende

IV. Deftig bezoek