Het wegje in het koren (1948)

Het wegje in het koren

(1948)–W.G. van de Hulst– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende


10. Wat een vreemd kind is dat! Groot-pa en groot-moe zit-ten sa-men in de ka-mer. Groot-pa leest. Groot-moe breit. Het is heel stil; en Mies, de gro-te poes, zit in de ven-ster-bank oog-jes te knip-pen te-gen de zon. Maar op-eens slaat het hek-je van de tuin met een klap o-pen. Wat is dat? Groot-pa kijkt door het raam. Groot-moe laat een steek val-len. Wat is dat? Dan komt een kind de tuin in-hol-len. 't Is een vreemd kind. Ze heeft klomp-jes aan, en een bont
[pagina 33]
schort-je voor, en een muts-je op; maar dat muts-je hangt hé-le-maal scheef.... En haar ge-zicht-je is hé-le-maal rood van 't hui-len.... En ze vliegt zo-maar de tuin door naar het huis toe.... En telkens valt ze bij-na o-ver haar klomp-jes. Wie zou dat zijn?.... Wat een vreemd kind is dat! Groot-pa wil al op-staan. Hij wil al kij-ken gaan.... O, maar hóór eens!.... In de gang stom-melt wat. En Di-na, de meid, roept wat. En de deur van de ka-mer slaat o-pen;.... en dat vreem-de kind vliegt zó-maar naar bin-nen, met haar vui-le klompjes aan;.... met haar vui-le klomp-jes aan zó maar o-ver het mooi-e kleed. Groot-pa zet gro-te o-gen op; en groot-moe laat een he-le pen vol ste-ken val-len. Dat vreem-de kind vliegt naar groot-moe toe; - vliegt groot-moe zó-maar om de hals.... En dàn....?
[pagina 34]
Dan zien groot-pa en groot-moe op-eens wie het is. 't Is....? Ja, 't is Toos! Maar hoe kàn dat? De ou-de men-sen schrik-ken er van. En Mies, de poes, springt van de ven-ster-bank, haar dik-ke staart in de hoog-te van de schrik. En Di-na, de meid, kijkt met gro-te o-gen om het hoek-je van de deur. Oók al van de schrik. Toos?.... Ja, dat is Toos! Maar hoe kàn dat? ‘Kind! Kind-je.... Wat is dat? Waar-om huil je zo?.... En wat heb je ra-re kle-ren aan!’ En Toos snikt: ‘O, groot.... groot.... groot-moe! Ik ben.... ben.... ben zo bang!.... Ti-ne-ke, - o, groot-moe,.... Ti-ne-ke! Ti-ne-ke!....’ ‘Maar kind-je, wat is er dan met Ti-ne-ke?.... En wáár zijn je schoen-tjes, en je schort-je en je strik?’ ‘O, groot.... groot-moe, ik.... ik.... ik heb het ge-daan!.... En Ti-ne-ke heeft hé-le-maal geen feest.... en de veld-wach-ter.... o, groot-moe, maar ik, ik heb het ge-daan!’ ‘Maar, kind-je, wàt heb je dan ge-daan?.... lets èrgs?’ ‘Ja, ja, groot-moe.... in het ko-ren.... En
[pagina 35]
Ti-ne-ke is mee-ge-no-men; maar ik, ik heb het ge-daan!’ Groot-moe en groot-pa be-grij-pen er niet veel van. En dan moet Toos al-wéér ver-tel-len, al-les ver-tel-len. Dan zegt groot-pa: ‘Maar je mag ook niet in het ko-ren lo-pen. Dat mooi-e ko-ren heb-ben de mensen van God ge-kre-gen.... En jij hebt het vertrapt. Dat is heel on-deu-gend.... De veld-wach-ter had jou moe-ten pak-ken.’
[pagina 36]
Dan zegt groot-moe: ‘O, kind-je, wat ben je stout ge-weest.... Die ar-me Ti-ne-ke! En nou heb je geen bloe-men ook.... Dat ar-me kind! 't Is jou schuld.... Ja, de veld-wach-ter had jou moe-ten pak-ken!’ En Toos drukt haar hoofd-je snik-kend in groot-moe's schoot. ‘Ja,.... groot-moe,.... já!’ En het zwar-te muts-je hangt he-le-maal op haar rug.

Vorige Volgende