Zederymen

Uitnementheit der wijsheit.

MEn stoft op Koninklijk gewaat,

Men roemt op magt en kragt op staat;

Maar zeg ghy grootsten van het lant
En ghy die heerlijk zijt en rijk,

Of iets van uw cieraat 't verstant

In zijne schoonheit is gelijk?

De wijsheit maakt de mensch een heer

Daar alle hartstogt onder duikt

Die niet bepaalt is na Gods leer,

Als hy die deugt maar wel gebruikt.

De pracht is aards en zal vergaan,

Haar wezen wijst haar oorspronk aan.

't Verstant, dat zulk een wezen heeft

Dat noch door tijt noch toeval sterft,

Maakt dat de geen' die daar na leeft

Al sterft hy 't leven noit en derft.

De wijsheit wort by God bewaart,

[p. 234]

 

Want z'is een deel van zijn natuur.

 

Maar gout en steen hoe goet van aart

 

Is schraal van deugt en kort van duur.

 

Waar heen nu met cieraat en pracht?

 

Die dwaasheit erft der wijzen spot.

 

Want 't geen den mensch het meeste acht,

 

Is een afgrijslijkheit by God.