Roseliins oochies, ontleedt

[p. 76]

 

FOp, ick sie't, gy schept mishagen,

 

In den lof van ROSELIIN.

 

Waerse waerdt dien lof te dragen,

 

Segt gy, sy most schoonder zijn.

 

Lieve Fop, gy zijt bedrogen:

 

Nijdt, of Liefde maeckt u blindt.

 

Koom, en siet door mijne OOGEN,

 

'Kwedd gy meer vernougen vindt.

[p. 77]

Roseliins oochies.

I.

DEn Hemel loech, het aerdrijck vvas verheugd,
En liet uyt haer bedaude kluytten
Groeysame spranten spruytten:
Den zoellen Zephyr blies een ongemeene jeugd
In kruyd en blaren,
En dé vergaren
Veel sachte violetten,
Die d'aerd alom besetten,
Doe Roseliin van hare lippen
Den eersten adem-tocht liet glippen.
Doe liet den Hemel uyt syn Zalen
Den Rey der Gunst-godinnen dalen;
Om op haer hoofd vol-op te laten regenen,
Den suyv'ren dauvv van hare duyrste zegenen.

De Susters die't Geval bestuyren

Besloten, dat haer komend' uyren
Geen ongeval sou komen aen:

[p. 78]

 

En dat haer's levens draet niet t' onty sou vergaen;

 

Maer een juyst jaren-tal verduyren.

 

Vrouvv Iuno heeft dêes gaven toe-gebracht:

 

Den oorspronck uyt een eerelijck geslacht:

 

Vernoeging in des rijckdoms middel-maet;

 

En een gevvenschten bruylofs-staet.

 

De Minne-moeder loech

 

Soo als sy 't Kind op hare armen droeg,

 

En sprack: In vvel-gevormde leden

 

Sult gy de eerste plaets bekleeden:

 

De randen van u een en ander Oog

 

Sal mijnen Soon gebruycken voor syn boog;

 

De lodderijge lonckjes

 

Die uyt haer krystallijn noch sullen vlietten,

 

Dat zijn de Minne-vonckjes,

 

En Pijltjes, vvaer hy sal de VVereld mé beschietten.

 

Minerva heeft een kloeck verstand

 

In haer uytmuntend breyn geplant;

 

En haren rosen mond besproeyt

 

Met 't gêender uyt de kruyck van Ganimedes vloeyt.

 

Diana, siende datter niets ontbrack,

 

Waer mé sy 't Kind beschencken mochte, sprack:

 

Ick gêef den Naem. V naem sy Roseliin;

 

Die noch een Roos sult van de VVereld zijn.