Roseliins oochies, ontleedt

[p. 79]

II.

EEn ander roem het vvonder van ons Eeuvv,

Den Nederlandschen Leeuvv:

En stell syn Luyt tot dullen trommel-sanck,

Tot hell trompet-geklanck:

En vull't papier met spietzen, degen, dagg,

Met jammer veld-geklach.

Den Vyand die 'k in mijnen boesem draeg,

Tot een gestage plaeg,

Roept steeds: Hou op den Spaensen trommel-slag,

En svvay de minne-vlagg.

Hierom vvil ick den Oorlog die my plaegt,

De vlamme die my knaegt,

De pijllen die my quetsen suchten uyt,

Op mijn bevvoge Luyt.

'T is svveert, noch spietz; geen vvrev'lig krijchs-gevveld

'T gêen my geduyrig quelt.

Een vreemden hóóp, een vvonderlick Gedroch

Blaest nieuvven Orelog;

Schiet schichten uyt het Oog van Roselijn,

Besmet met vreemt venijn:

Door vvelckers kracht mijn vuyrig ingevvant

In plaets van bloeyen, brandt.