Roseliins oochies, ontleedt

[p. 80]

III.

ICk hebb de vlugge Minn gesien,

(Gelooft het vvare Minne-lien)

Met syne minne-vlammen dalen
In ROSELIINS krystalle Kralen.

Syn Broertjes, in een groote somm,

Die huppeldender om end' om;
En mickten met haer bôog en kóker,
En dreygden met haer vlammen-stóker.

Eylaes! mijn angstig hertje beeft:

Syn Godheyd my getroffen heeft.
O! Minne, spaer op my uvv krachten;
En treft haer, die uvv kracht verachten.

Ick kenn het bitter-soette soet,

Het opgesmuckte suycker-roet,
De vvenschelijcke Minne-sorgen
Die in uvv pijltjes zijn verborgen.

Ick ken de Vuyrtjes die gy stôockt,

VVaer door gy onse Zieltjes kôockt;
En maeckt ons Hertjes tot een Oven,
En doetter in haer traentjes stóven.

Dan sal ick door des VVerelds rond

Vvv's Moeders daden maken kond:
Hoe sy, in list en krachten rijcker,
Haer vvreeckten aen den Al-bekijcker.

[p. 81]

 

Gy morselt, door de sachte Minn,

 

De tanden van de Tygerinn;

 

Gy doet den vvreeden Leeuvv bedaren,

 

En brandt den Wal-visch in de baren.

 

Gy koelt het kokend Oorlogs-bloed

 

Van Mars; gy temt syn grammen moed,

 

En doet hem van syn aerd ontaerden,

 

In't midden van geveruvvde svvaerden.

 

Gy ruckt Iupijn, na dat syn macht

 

De Reusen t'onder hadd gebracht,

 

Den Solpher-blixem uyt syn handen,

 

En doet hem door uvv blix em branden:

 

Dat hy syn Conincklijck gevvaed,

 

Syn Vrouvv, en Hemel-stoel verlaet;

 

Gy doet hem als een regen drupp'len,

 

Of met de dulle Stieren hupp'len.

 

Nu doejem als een vvitte Svvaen

 

Door uvve vlam te vvater gaen;

 

Nu maeckjem ruyge hengste-pôoten;

 

Nu vveerom spitze Satyrs-koten.

 

De aerd, met alles vvatter leeft,

 

De Zee, met alles vvatter svveeft,

 

De Hemelen, met hare Goden,

 

Die luysteren na uvv geboden.

[p. 82]

 

O! Minn, vvaer vindt men uvv's gelijck?

 

Ghy daelt in Plutôos duyster Rijck;

 

En vvien de Helle niet kan déren,

 

Doet ghy door't minne-vuyr verteren.