Roseliins oochies, ontleedt

XVIII.

ROSELIIN, die met den glinster van den gladden marmer spott;
Waerdig om den disch te çieren, van den grooten Donder-God:
'T is niet sonder rijpe rede, dat ick uvven Oogen-schicht
Hoog verheffe bovē 'tschitt'ren van het tint'lend starre-licht;
Boven Cynthia, die moedig haer uytmuntend hooft verheft,
En haer blancke Na-gebuyren veer in schoonheyd overtreft.
Schoon het Venus u misgunde, evenvvel sal 't soet gesicht
Van uvv OOCHIES eeuvvig leven, isser leven in mijn dicht.
Laet geen dertel OOG begluyrē, 't soet dat in u OOCHIES leyt,
Of laet hem de straff besuyrē, van syn onbedachtsaemheyd.
Laet uvv Oogen-gloed doen koken 't binnenst van syn ingevvandt;
Dat hy vvenschen sal t'omarmen, 't vuyrtje dat hem heeft gebrandt.
Laet hem, die de toover-toonen der Syrenen kost ontgaen,
Even als de vlamm het solpher, uvve vlammen steken aen.
Lodder OOCHIES, eeuvvig duyren moet u klare Sonne-schijn;
En by d'altijd-klare lichten, altijd klaer gerekent zijn!

[p. 100]

 

Eeuvvig moet de vlamme flick'ren, die uyt uvve OOCHIES breeckt;

 

Daer den grootten Minne-God syn minne-fackels aen ontsteeckt!