Roseliins oochies, ontleedt

XXI.

EEn ouden vvrock stack Venus op de krop;

Die heftig hitsten op,

Haer hert, tot vvraeck, van't recht belach'lijck leet,

'T gêen sy van Phoebo lêed;

Wanneer God Mars, uyt onderling verdrag,

In hare armen lag.

'T vvas niet genoeg dat sy dien Klappert had

Soo door haer vlamm gevat,

Als dat hy most syn vvang bevvimpelen,

Met ouvve rimpelen.

[p. 103]

 

Noch hooger stêeg haer lust, tot vveder-hoon:

 

Sy greep hem na de kroon.

 

VVant daer den Rey der Goden vvas vergaert,

 

Riep sy, met spitsen aerd:

 

Koom gy, die steeds, tot ander-mans vervvijt,

 

Een preutsen Poccher zijt;

 

En pronckt, en ronckt op u verguld gevvaed,

 

En stralende gelaet:

 

Koom gy, en dael met u vermeten licht,

 

Eens op het aerd-gesticht:

 

En soo gy daer geen OOGEN sult sien staen,

 

Die d'uvv te boven gaen;

 

Soo heeft, te recht, een schell van eygen vvaen

 

Vvv Oogen vvel bela'en.

 

De Sonn en sag soo haest op't aerdrijck niet,

 

Of sag op syn verdriet.

 

'T vvas ROSELIIN, de Sonne van mijn Ziell,

 

VVaer op syn Oog eerst viel;

 

Alsoo haer Licht soo hell, by d'ander, barnt,

 

Als hy, by't kleyn gestarnt.

 

Hy sags', en svvêem; en deckte syn gelaet,

 

Flux met het vvolck-gevvaed:

 

En gaf, uyt schaemt, door syn gesicht, dat mael,

 

Noch hett, noch licht, noch strael.

[p. 104]

 

VVanneer Iupijn de flickerijge vlamm

 

Mé van haer OOG vernam;

 

Ey! laet (seyd' hy) die Sonnen, nu voortaen,

 

Aen onsen Hemel staen.

 

Maer Venus, die best kende haren gloed,

 

Sprack: Sooje sullicks doet,

 

Raeckt't gansche Hemel-vvulf, en, tot u schand,

 

Gy selver oock in brand.

 

Hoe, soo vvel eer door Phaëton de vlamm

 

In onse Zalen quam;

 

VVat stond ons min te vvachten van dien gloed,

 

Daer hy voor svvichten moet?