Roseliins oochies, ontleedt

XX.

SOo heer lijck als vvel eer de Minne-moeder

(Om sien vvie meest van dry in schoonheyd blonck)
Haer toogden aen den Phrygiaensen Hoeder,
Die haer den lof, en gouden appel schonck:

Soo over-schoon blinckt oock mijn Overschoone,

Mijn ROSELIIN, als s'uyt haer kamer treedt;
VVanneer den nucht'ren dauvv haer rose-koonen,
En rooden mond natuyrelijck bekleedt.

En sieje niet, hoe dat haer effen voorhoofd,

In glants, den glad-geslepen marmer doodt:
VVat schicht, die't hert met minne-smertjes door-klooft,
De vvack're Minn' uyt hare OOCHIES stoot?

Al vvaer hy selfs (verlatende den Hemel,

En mennig Land, syn Godheyd toegevvijdt)
Syn vvoonplaets houd; en met een soet gevvemel
Haer vaerdigt tot een vrundelijcken strijd.

Hoe aerdig kronckelen haer vlugge vlechten!

Hoe vveeld'rig 't hair voorby haer OOCHIES svviert!
En schijnt haer lipp niet met 't corael te vechten,
VVien dat van beyd' het schoonste purpur çiert?

[p. 102]

 

Hoe blinckt het vvit yvoor aen hals en handen!

 

Geen lid, of 't geeft getuyg van godd'lijckheyd.

 

Geluckig hy, vviens dienstbaer' Offerhande

 

Een vvel-gevall in dijne OOGEN heyt!

 

Keer, Phoebe, keer, u vers-gespannen vvagen,

 

Van vvaer hy koomt, na Tethys bracke bron:

 

Of vvilt een vvolck voor uvve Oogen dragen.

 

Keer, Phoebe, keer; daer rijst een klaerder Sonn.

 

Vertoefje noch? gevvis, het sal u rouvven,

 

Wanneer gy 't licht, van mijne ROSELIIN,

 

Koomt, met vvangunstijg' Oogen, aen te schouvven.

 

Keer, keer: daer koomt een schoonder Sonne-schijn.