Roseliins oochies, ontleedt

XXIII.

VRaegt gy, minsame ROSELIIN,

Hoe't ('t gêen ick lestmael sey) kan zijn,
Dat te gelijck mijn ingevvanden
Nu schier vervriesen, nu vveer branden?

Hoort. Als g'u Lichjes op my sendt,

(O! Lichjes, vvaer de Sonn voor vvendt,
De Maen met haren Rey voor vlieden)
Voel ick mijn bloed in't lichaem sieden.

Maer hebb ick vveer mijn Oog geleyt

Op uvv hoogvvaerde achtbaerheyd;
Dan voell ick, midden in de vlammen,
Mijn hert door kouvve vrees verstrammen.

Is u dêes macht op my vergunt,

Dat gy mijn bloed, mijn hertje kunt
Vervriesen, branden door uvv vvesen,
Sult gy mijn vuyr, en koelsel vvesen.