Roseliins oochies, ontleedt

[p. 106]

XXIV.

Soo mennigmael als gy

Een straeltje schiet op my,
Vergode ROSELIINE,
Voell ick een heetten brand
Mijn grage ingevvand,
En gerig Zieltje pijnen.

Als ick dat soetste soet

Van uvven Oogen-gloed
Koom vveder te verliesen;
Stracks is den brand geblust:
En voell (vvaer vind ick rust?)
Mijn bloed in't lijf vervriesen.

Een ander sla syn Oog

Na 't glinst'rend Hemel-hoog,
En star-ooch op haer stralen;
Op Leeuvv, of Water-man:
Geen Starr mijn' Oogen kan
Van mijnen Hemel halen.

Daer sie ick al den schatt,

Die't Hemel-vvelf omvatt,
In aengenamer luyster:
Daer 's Mars, en Minne-Vrouvv,
Daer 's hetten, ende kouvv,
Daer's Sonne-schijn, en duyster.