Roseliins oochies, ontleedt

XL.

HOe, mijn Sonn, alree aen't duycken,

In den lieven morgen-stond?
'K sie een droeven domp beluycken
Wat men aerdig in u vond.

'K voel die vvonderbare krachten

Van u een en ander OOG

[p. 123]

 

(Die soo dick mijn Ziell verkrachten

 

Door een vvonderbaer vertoog)

 

Niet soo geestig op my dalen;

 

Niet soo schichtig schietten voort;

 

Niet soo schitterig bestralen,

 

Als't u OOG vvel toebehoort:

 

Niet soo lieffelijck beloncken,

 

Met een glibberijge keer;

 

Niet soo minnelijck ontvoncken,

 

Als ick hebb geproeft vvel eer.

 

Wat misgunt my dit vermaken,

 

Van u OOG, mijn Minne-toorts;

 

Daer ick soo na snack, en hake?

 

Wat? een hongerijge koorts.

 

Artz, vvien 't sorgen is bevolen

 

Over mijne ROSELIIN,

 

Breng her voort, uyt alle holen,

 

Toegepaste medeçijn.

 

Opent kannen, potten, doosen,

 

Kiest 't gêen Oost en West ons geeft,

 

Om het droeve sap te losen,

 

Dat haer OOG benevelt heeft.

 

Vraegt gy vvat uvv loon sal vvesen?

 

Dese eer, voor geld en goed:

[p. 124]

 

Dat, met d'eene te genesen,

 

Gy tvvee menschen leven doet.

 

Daerbeneffens noch dry lonckjes.

 

Maer, ick raed' u, siet vvel toe,

 

Datse door haer vreemde vonckjes

 

In u hert geen koorts en voe;

 

Die niet vvijck voor uvve konste.

 

En alsoo, voor loon en danck,

 

Dêes gevarelijcke gonste

 

Dije tot uvv onderganck.