Roseliins oochies, ontleedt

XLI.

Ah! ROSELIIN, dat noyt den Hemel geef,

Soo lang' ick leef,

Dat uyr, vvaer in mijn hand volvoeren mocht,

'T gêen gy versocht.

Dit eyschten gy: dat ick, vvanneer de Dood

V hadd' ontbloott

Van 's levens vreugd, uvv' Oogen-le'en (O rouvv!)

Toeluycken souvv.

VVel hoe! kond gy, Voogdesse van mijnn Sin,

V beelden in,

Dat ick u souvv sien sterven, (O verdriet!)

En sterven niet?

[p. 125]

 

Mijn herte svvijmt, uyt vreese van't geval,

 

Dat komen sal;

 

En soud' het leven, als alree 't gevaer

 

Gekomen vvaer?

 

Ick die schier sterf, soo 'k u, in eenen dag,

 

Niet sien en mag;

 

VVat soud' het zijn, vvierd my, voor eeuvvigheyd,

 

Die vreugd ontseyt?

 

Ick die nu leef en svveef, door't levend licht,

 

Van u gesicht;

 

Sou 'k leven, als die lodderijge vlamm

 

Een eynde nam?

 

Ick die alleen door uvven lippen-vloed

 

Nu vverd gevoed;

 

Sou 'k leven, als de Dood dat lieve nat

 

Gestolen hadd?

 

En schoon't soo vvaer, dat my dees vvreede straff

 

Den Hemel gaf;

 

Als dat ick, na uvv dood, niet leven kost,

 

En leven most:

 

VVaent gy dat ick, vvanneer dien Oogen-gloed,

 

Die steeds my voedt,

 

Verdvvenen vvas, soo veel, in sulcken rouvv,

 

Vermogen souvv?

[p. 126]

 

Eylaes! 'k gevoell dat ick mijn krachten krenck,

 

Soo'ck daer aen denck:

 

Wat soud 't dan zijn (O ramp!) quaem eens den dag

 

Datick het sag?

 

Ick sou mijn borst uytstrecken, soo ick dorst,

 

Op dijne borst;

 

En mijnen mond, en mijne lippen aen

 

Vvv lippjes slaen:

 

En door mijn a'em vervvermen uvve tong,

 

V hert en long;

 

En bidden, dat doch in uvv boesem viell

 

Mijn halve Ziell.

 

Leeft nu door hem (sou'k seggen) na u dood,

 

Dien gy ontvloodt,

 

VVel eer; en dickvvils (buyten reden, straf)

 

Den dood-steeck gaf.