Roseliins oochies, ontleedt

XLII.

ROSELIIN, hoe mach het komen,

Dat mijn onbevvust gemoed
Overkoomt een schrickig schromen,
Als ick sie uvv'Oogen-gloed?

Even als die't Oog ontsluyten

Tegens 't Somer-sonne-licht,

[p. 127]

 

Voell ick oock mijn Oog afstuyten,

 

Van u lodderig gesicht.

 

Oh! of my de Goden gonden,

 

Dat ick soo veell Oogen droeg,

 

Als in't hoofd van Argus stonden,

 

Eer't Mercurius afsloeg!

 

Oh! of sy my vvilde geven

 

Arends Oogen in mijn hoofd!

 

Nimmer souden s', in mijn leven,

 

VVerden van den slaep verdooft.

 

Maer ick sou u soette OOGEN,

 

En dat maegdelijcke root

 

Met een keurig Oog beoogen,

 

Tot de Dood mijn Oogen sloot.

 

Seker, 't vvaer niet sonder rede,

 

Soo de milde Hemel rey

 

Op mijn vvelgegronde bede

 

'T vvelgevvenschte Amen sey.

 

Toyt s' u op met duysend gaven,

 

Tot eens 's vverelds vvonder-ding;

 

Dats' oock duysend Oogen gave,

 

Tot een haylg vervvondering.