Roseliins oochies, ontleedt

XLVI.

ROOS.

⁺ VVAnneer mijn purper blôosje bleyckt,

Mijn stêeltje na syn Moeder reyckt,
Mijn tenger knopje, metter tijd,
Allenckjes hare blaertjes vvijdt,

+ Toe-spraeck van een Roos aen Roselijn.

[p. 133]

 

Die heette Sonn, of schrale vvind,

 

Daer na, van haren band ontbindt;

 

Koomt maer de Lente vveder aen,

 

Men siet my even jeugdig staen.

 

Maer, ROSELIIN, raeckt gy eens quijt

 

Het beste van u Lente-tijd;

 

Daer is geen hópe meer: en, ah!

 

Daer volgt een stagen vvinter-dag.

 

Vlodderijgen Oogen-gloed,

 

Die soo veel herten branden doet,

 

'T corael dat om u lippen vloeyt,

 

Den glantz die op uvv vvangen bloeyt,

 

Vervvelckt hy eens, geen Somer-vve'er

 

Herbrengt syn eerste schoonheyd vvêer.

 

ROSELIIN.

 

Als eens u blaertjes zijn verdroogt,

 

Geen Lenten-sog haer vveder soogt;

 

Leyd eens u stêel syn knopjen af,

 

'T en rijst noyt vveder uyt het graf:

 

Maer vvel een uvv's-gelijcke blomm

 

Brengt ons de Lente vvederomm.

 

Dan 't gaet niet vast, vvanneer de Dood

 

Dêes OOGEN van haer kracht ontbloott,

 

En my 't gemeene pad doet vlien,

 

Of d'aerde mijns-gelijck sal sien.

[p. 134]

 

ROOS.

 

Indien de gaven van de jeugd

 

Noyt keeren tot haer eerste deugd,

 

Maer gaen van dag tot dag meer aff;

 

VVaerom dan, 't gêen den Hemel gaf,

 

Vervvareloost? Voorvvaer, indien

 

Gy soo u gaven hêen laet vlien,

 

VVas't vreemt, indien, na uvven dag,

 

Noyt Oog uvvs OOGS gelijck en sag?