Roseliins oochies, ontleedt

XLVII.

STell ick mijn bevvoge Luyt,

Tot een Oogen-lof-geluyt,
Van mijn vvaerde ROSELIIN;
Flux vind'ick de Minn by mijn:
Die my, met een soet geschal,
Voor singt, hoe ick spelen sal.
Soo ick't snaren-spelen staeck,
En aen't nare suchten raeck;
Soo 'k mijn vvangen, door den rouvv,
Met een tranen-vloed bedouvv;
Hy, als rocht hem mijne pijn,
Kan niet sonder suchten zijn;
Hy, als vvaer mijn smert syn vvee,
Is tot droevig schreyen ree.
Soo ick in mijn hertje klaeg,

[p. 135]

 

Om de vvonden, die ick draeg;

 

Om de vlamm, in my gestichtt,

 

Door een vvonder Oogen-licht;

 

Hy, als of 't hem deernis gaf,

 

Spoeltse met syn traentjes af;

 

Decktse met syn vvieckjes toe.

 

Ben ick vveder 't klagen moe,

 

En schepp lust uyt desen standt;

 

Hy verdobbelt mijnen brandt:

 

Gunt m'een flickerig vertoog,

 

Van een Ziel-betoov'rend OOG.

 

Schoon ick in den duyster svverf,

 

Om mijn hoogste herten-erf,

 

'T Licht van ROSELIIN te sien:

 

'K kan hem efter niet ontvlien:

 

VVant hy koomt, en lichtt mijnn voet,

 

VVaer hy gaèn, en keeren moet.

 

Dus, hoe ick my vvend' of keer,

 

Laet de Minn my nimmermeer;

 

Op dat mijnen minnen-rouvv

 

Nimmer-eyndig duyren souvv.