Roseliins oochies, ontleedt

LIV.

GElijck een Schip in Zee, bevochten van den vvind,

Bestorremt van de baren,
VVanneermen aen de Lucht geen ander licht en vindt,
Dan 't geen de blixems baren:

Als grijse Stuyr-luy, steeds in't stuyren opgevoedt,

Zijn t'eynde raed, en rede;
En dat den angst, voor't laetst, het sitterend gemoed
Doet vvorst'len met gebeden:

Soo vveer 't gesvvolle vocht vverd effen, en 't gevveld

Der stormen koomt te enden,
En 't baken daer ontrent een goede have meldt,
Verheugd sy dervvaerts vvenden.

Dus is't met mijn gestelt. Als gy, mijn Herten-vreugd,

Mijn Zielle-baeck, uvv' OOGEN,
Na minne-vvinters, en veelvoudig ongeneucht,
My vveder koomt vertoogen:

[p. 144]

 

Dan rijst mijn hert, dat eerst versoncken lag, en denckt

 

Aen geen vervloge suchjes:

 

Maer soeckt de vreugde-bron, vvaer uyt het vverd gedrenckt,

 

Met duysend minne-vruchjes.

 

Dan vvind, en bind ick, met een minnelijck onthael,

 

Mijn armen om uvv'leden;

 

En kuss uvv Lippjes, en uvv' OOCHIES duysendmael,

 

Of meer, soo't vverd geleden.

 

Maer 't opgehoopte soet, van suycker-kusjes, kan

 

Mijn lusjes niet versaden:

 

Schoon ick gevoelle, dat de minne-vlam, daer van,

 

Mijn hertje meer koomt braden.

 

Als ick nu in een Zee van suyv're vreugde svvemm,

 

Die't hert nauvv kan bereycken;

 

En uvve leedtjes in mijn grage armen klemm,

 

Als't klim de dorre Eycken:

 

Als nu mijn lippjes zijn aen d'uvve vast-geboeyt,

 

VVaer van mijn Ziell kan halen

 

Een soetter honig-dauvv, dan die daer boven vloeyt,

 

In Goden-Nectar-Schalen:

 

Hoe soet die Lippjes zijn, 't beurt nochtans mennigmael

 

Dat ick haer laten moette;

 

Om uvve OOCHIES, met een's Minners Oogen-tael,

 

Lust-gierig te begroetten.

[p. 145]

 

O, vvonderlijcken strijd! VVat gaet de OOGEN aen,

 

Den mond syn vreugd t'ontrecken?

 

Ha! ha! nu sie'k den treck. 't vverd maer alleen gedaen,

 

Om vriendschap te vervvecken.

 

Want als mijn grage mond snackt na het lieve nat,

 

Van u bedaude Lippen;

 

En dat daer door mijn Ziell, haer eerste vvôon-ste'e sad,

 

Gaet in uvv boesem glippen:

 

Dan ben ick 't kussen moe, en sijg in uvven schoot;

 

En soeck, 't gêen m'is ontógen:

 

Niet in dien mond, die my soo seldsaem heeft gedoodt:

 

Maer in uvv lodder OOGEN.

 

En soo vveerom verfrischt, door nieuvve kracht, die ick

 

Wt uvve OOCHIES erve,

 

Vall ick, met nieuvven lust, vveer in den ouden strick;

 

En leef slegs om te sterven.