Een Bataafs driemanschap

[p. 219]

Besluit

Er was die avond feest, overal in de gouw. Ieder was verheugd over de goede afloop van al die nare gebeurtenissen. Ieder was vrolijk, omdat hij niet meer anders behoefde te denken dan zijn buren of vrienden en zich niet meer boos hoefde te maken op de mensen, die anders dachten dan hij.

Op het grote erf van Ermanarik zaten drie families feestelijk bij elkaar en bespraken nog eens de wonderlijke afloop van de verwikkelingen, die hun zoveel zorg hadden gebaard. Odo werd overstelpt met lof en vriendschap, tot hij hen ongeduldig verzocht nou eindelijk eens op te houden en over wat anders te praten. Zij wilden Bernulf overhalen oude liederen te zingen of geschiedenissen te vertellen, maar Bernulf zei, dat hij moe en lui was, en dat ze een oud man met rust moesten laten, en hem liever nog een kroes bier inschenken. Maar hij zong toch en begeleidde zichzelf op de kleine harp, waarop niemand zo mooi spelen kon als hij. En later zongen ze allemaal, en toen de oudere mannen over de ernstige zaken van de stam begonnen te spreken, slopen de drie jongens opzij van het huis weg en gingen lekker lui in het gras liggen. Zij voelden zich ontspannen en zeldzaam tevreden. Er was een zware druk van hen weggenomen en zij konden zich nog altijd niet voorstellen, dat werkelijk alle narigheid voorbij was. Plotseling zei Winfried:

‘Dat is nou gek, hè, jongens, maar ik heb eigenlijk net een gevoel of ik dankbaar moet zijn voor al die lamme gebeurtenissen.’

‘Nou, zoveel te beter,’ lachte Wolfert, ‘maar begrijpen doe ik je niet.’

‘Wel’, legde Winfried uit, ‘zonder die rare, ingewikkelde geschiedenis zouden wij bijvoorbeeld geen vrienden zijn... en we zouden ook niet precies weten, wàt we aan Odo hebben... Wij zijn nu een Bataafs driemanschap ge-

[p. 220]

worden, en dat zullen wij levenslang blijven... En wij zullen grote dingen doen voor ons volk... dat staat als een paal boven water... Of niet soms?’

‘Daar leggen we de handen voor in elkaar,’ zei Wolfert.

En dat deden zij.

Zij deden het lachend en in scherts. Maar ieder van hen voelde, dat dit toch een betekenis had, en dat zij het in hun hart meenden als een plechtige belofte...

* *

En zij hebben die belofte gehouden. Zij zijn opgegroeid tot sieraden van hun volk. Wolfert is later gekozen tot de aanvoerder van de stam, en Winfried, die zijn jaloezie allang had overwonnen en wist, dat de keuze goed was, bleef zijn vriend en eerste raadsman. En Odo stond in lief en leed naast hen, en even goed in de leiding van het volk, want hij was Bernulf opgevolgd en priester geworden, geneesheer en wichelaar. Maar bovenal was hij de wijze en goede raadgever van al wie ongelukkig was of in moeilijkheden verkeerde, en hij was verreweg de man, die het hoogst geëerd werd onder het volk. Winfried was met Odo's zuster getrouwd, en Wolfert had de zuster van Winfried tot vrouw genomen, zodat de drie mannen ook door bloedverwantschap verbonden werden! En onder hun bekwame en sterke leiding bloeide de welvaart steeds hoger in hun gouw, en hun volk werd als voorbeeld genoemd onder de stammen, die rondom hen heen leefden. En het Bataafse driemanschap was beroemd tot ver over de grenzen en werd geprezen als een verbond van dappere, sterke en wijze mannen, die maar één doel voor ogen hadden: het heil van de volksgemeenschap, die zij bestuurden en dienden...

EINDE