Frank van Wezels roemruchte jaren & Notities van een landstormman

LXVII

Ik heb meer dan eens blijk gegeven, meen ik, van mijn besliste voorkeur voor de lijntrekker. In volkomen begrijpen sta ik tegenover hem, bewonderend en zonder aarzeling prijzend zijn nobele ijver.

Maar deze keer heb ik mij verheugd over zijn nederlaag. Want mijn andere voorkeur, die voor humor namelijk, was sterker dan mijn genegenheid voor de lijntrekker.

Deze dokter heb ik met verrukking bezig gezien. Ik heb het betreurd, dat deze man geen schrijver geworden is, want zijn werk ware een oase in onze grijze literatuur.

Het was ziekenrapport. En aangezien er een zware mars in 't vooruitzicht was, vond de lijntrekker zich rijk vertegenwoordigd. En van deze heb ik er een paar zien afmaken door deze dokter, zonder een hard woord, zonder de hoon van een glimlach zelfs.

De eerste kwam binnen en zijn verschijning was lamentabel. De pijn lag op

[p. 434]

zijn verwrongen gezicht en hij steunde hoorbaar. De dokter keek hem even aan en vroeg deelnemend: ‘Wat scheelt er aan?’

‘Ik weet het niet, dokter’, zuchtte de rampzalige. ‘Ik ben zo schrikkelijk moe en pijn in al mijn leden.’

‘Zo, zo’, komt de dokter met een deskundig gezicht. Hij voelt 's mans pols, laat hem de tong uitsteken en zegt weer: ‘Zo, zo! Je kunt zeker moeilijk je hele uitrusting meesjouwen?’

‘O, dokter!’ kermt de zieke, hopend, althans iets te winnen.

‘Goed, hoor’, beslist de dokter genadig. ‘Mee uitrukken, vrij van monddeksel dragen!’

Het monddeksel, lezer, dat is het koperen dingetje op de tromp van het geweer. Dit kan u misschien een idee geven van het gezicht des landstormers en van zijn binnensmondse protesten, die helaas verloren gingen in het rumoerige vrolijkheidsbetoon van de aanwezigen. Hij werd de gang ingewerkt en zijn opvolger was een inderdaad deerniswaardige verschijning. Alle smarten der hel tekenden zich af op zijn benauwd gelaat en zijn gang was moeilijk, een pijn demonstrerend, die inderdaad hartverscheurend zijn moest. En deze stakker zou de zware mars moeten meemaken? ('t Is waar, dat ik hem even te voren in de gang had zien staan lachen, rechtop en ganselijk niet meelijwekkend. Maar een mens kan gauw wat krijgen!)

‘Wel vriend en wat hebben we?’ informeert geruststellend de ernstige medikus.

‘Ach dokter, ik heb zó'n pijn in me gewrichten! En vooral in me dijen, vreselijk!’

‘Altijd door?’

‘Ja dokter, maar 't ergste bij 't halt houen. Als ik dan zo ineens me benen mot strekken, pik ik 't zowat af van de pijn.’

De dokter onderzoekt de man en zijn benen consciëntieus. Hij trekt een bedenkelijk gezicht, kijkt in het ziekenregister en zegt dan zonder blikken of blozen, goedig: ‘Een ernstig geval. Maar ik zal je helpen, hoor. Twee dagen vrij van halt houen.’

Lezer, de moed ontbreekt me om zelfs maar te trachten u een idee te geven van 's mans verbazing, afschuw en schrik bij dit recept. Hij trok een gezicht - nee, het was eigenlijk geen gezicht meer, het was een masker van louter protest en weerzin. Ik adoreer die dokter... Tegen deze humor was mijn andere voorkeur niet bestand! Ik heb gelachen...