Trude

[p. 11]

II

De woansdeitemoarns foar Joustermerk bleau der in gammele feeauto by in hikke oan 'e mardyk stean. In man en in grut jonge kamen der út en setten daalks om 'e hikke 't lân yn op 'e boer ta, dy der ek oan kaam. In nij hamen helter hied er yn 'e hân. Dus dit koe harren net misse. Se hiene ek al in lytse oantsjutting krige. Mar no wiene se wis.

Trude weide fredich tusken de hokkelingen yn, mar doe't hja de wite seilbokse fan de boer en dy beide oaren yn it each krige, - altyd skerp oer 'e omjouwing - kaam it freonlik jonge kopke omheech. De earen skeaten foarút en skerp stoarren de jonge eagen nei dit iere besyk. De boer wie bekend mei dy beide oaren har kommen.

De jonge sprong oer 'e platte sethikke. De man wraksele hoeden om 'e oersakke hikspeal. Ynwindich wied er wat noartsk. Hy wist dat er wer in hiele lange dei yn 't spier wêze moast en no dizze ôffaller, dat er de lannen ek noch yn moast om in jonge guds op te heljen. En sa'n stik hjitte dan yn keapmanstaal fuort oan 'e wei te lizzen. Lokkich hied er mear foar de Jouwer, seis mei inoar. Mear koe 't ek net lije, want sa bêst wie de âld boom fan 'e wein ek al net mear. Men moast suver ek fergees ride langer, betocht er wrantelich. Naam er it net, dan woe ien fan syn lotgenoaten, dy't allikemin syn auto ris goed opmeitsje litte koe of in nijenien oanskaffe, der wol mei rêde. De iene rider konkurrearre de oare it brea suver út 'e mûle en meimekoar wie 't earmoed, oertocht er wat spitich. Hie hy - de keapman - ferdeald earst al wer by twa oan west.

‘Lit dy boer 'm mar ophelje,’ biet er koart tsjin 'e jonge dy't hurderoan begûn te rinnen. De jonge hâlde yn en neistinoar kamen se oerdwers op 'e boer ta, dy't op it inter oanhâlde. In eintsje fan de jonge Trude ôf bleau de boer stean en noege har freonlik.

It hopke kaam wif en trinten, alles goed opnimmend, op 'e boer ta, dy't no ek de riders fuort by him, oanspriek.

‘Moarn mannen. Kom dêr wiene jimme al,’ kaam er flot.

‘Moarn boer,’ wie it koart beskie. Doe, flotter fan de man wylst er nei Trude wiisde: ‘Dy sil ek wol net earder út te autoriden west hawwe wol?’

[p. 12]

‘Nee, dit wurdt syn foarste reis. Hy hat noch net fan 'e pleats ôf west,’ en noegjend stiek de boer in hân nei Trude út. Hiel mak liet it bist it ta, oant de boer har it helter oer 'e earen strûpte en doe't er it kieltoutsje fêst set hie stapte hja trinten efter de boer en de rider oan.

De grutjonge hie in wakkere niget oan dit ynmoaie hopke en koe him net yntinke, dat in boer sa'n ynleaf dierke ferkeapje koe.

Mar Trude hie gjin aan fan sok tinken. Heech it kopke, eagjend oer 'e romten mei pleatsen, tuorkes en yn 't westen de hege seedyk, rûn hja gewillich mei. Gjin Arabyske flakten wiene dit, mar de driuw fan it súdlike bloed hâlde de earen wach en twong it each nei fiere kimen. En yn har loftige stap wie it as waaide hja as in lichte maitiidstwirre rêd en treftich tagelyk oer de droege soal fan de feanige margreiden hinne.

Doe't se sa by de auto op 'e wei kamen, lieten de man en de grutjonge mei gâns hâlden en kearen de swiere barte sakje. De jonge Trude loek eangstich rêd oan it efterstel, tripke hinne en wer oer 'e wei en hie mar amper betrouwen yn it bemoedigjende klopjen fan 'e boer ûnder 'e goudglânzige moannen.

En wylst de swiere barte op 'e wei lein waard, naam de boer it helter mei de rjochterhân koart oan 'e kop beet en mei in freonlik: ‘No foske, mar de auto yn, soe 'k sizze,’ gie de boer lûkendewei foar it interke út by de barte op. Trude folge skytskoarjend, mar mei de foar-poaten deun tsjin 'e barte oan wie 't: ho! Steech bleau hja stean. It kopke eang omheech, mei de eagen skril yn 'e wide romte efter de boer syn rêch. De boer noege en loek omdôch, mar de automan hie wolris faker sok folk ride moatten.

‘Hjir jonge,’ sei er koart, stiek in hân út, dêr't de jonge sines ynheakke en sa, mei de hannen yninoar waard de jonge Trude stadichoan twongen om op 'e barte te stappen. Mei rêd beweech sloech Trude ien foarpoat op 'e barte. De oare folge daalks. De boer brûkte noegjende wurden en stie al op it strie yn 'e bak. In rêde sprong en Trude wie der by him yn. It hiele fehikel skodde en Trude twong by de boer yn 'e hoeke dêr't dy har koart oan 'e ring bûn. Leavjend streake syn hân noch ienkear ûnder 'e lichte moannen troch, oer 'e slanke lea en by it efterstel del. ‘No jonge,’ sei er, mear net.

De man en de jonge stiene al ree om 'e barte omheech te setten. ‘Hoenear binn' jimm' op 'e Jouwer?’ wie de koarte fraach.

‘Wy moatte moarnier earst noch trije út it Heidenskip helje,’ wie it

[p. 13]

antwurd, dêr't de boer net folle oan hie. Hastich skrepten de beide nei de kabine. It 'Goereis' fan de boer waard net beändere, mûlk hiene se it ek net heard.

Doe't de auto de marswei wer lâns jage, wylst de grutte bak hinne en wer skodde op it wat ûneffene paad, dat Trude tsjin foarsket en side oan hompte, mar ta har lok de helterstouwen it hâlden, trape de boer de wei út nei de pleats. Hy gie diskear net skeanoer it lân del. It waar wie moai. Moarn wie it Jouster merke, dêr't syn frous folk allegearre hinne sette, mar hy kaam der net...

Dizze dei siet 'm al dwêrs...

De auto wie al út it sicht. Ticht by de pleats socht de boer syn each it jongfee. Ien hokkeling stie lykme allinne boppe op 'e seadbult. De oaren leine al wer. Nee, dêr waard de lytse Trude net mist, oertocht er wat mismoedich; mar yn hûs soe er de ôfreis aanst sa loftich mooglik fertelle.