nu zonder stoornissen geregeld voortging. - Om drie uur echter, toen juffrouw van Dichtmar opstond om heen te gaan, ging Annie naar haar toe en vertelde, dat het eigenlijk haar schuld was, dat Claar straf kreeg, want zij had haar die taartjes gegeven, toen er geen tijd meer was om ze op te eten.
‘Ja Annie,’ zei de juffrouw, ‘dat vind ik nu wel heel lief van je, om me dat te zeggen, maar Claar verdient ook straf, omdat ze in dat boek zat te lezen.’
‘Ja maar, juffrouw, dat deden we allemaal,’ antwoordde Annie.
‘Nu, dan zal ik er nog eens over denken, hoor!’ zei juffrouw van Dichtmar. En toen Claar om vier uur bij haar kwam, in angst en vreeze voor een briefje naar huis, wist ze niet wat ze hoorde, toen de juffrouw heel zacht en vriendelijk tegen haar sprak en haar vroeg, toch vooral geen dingen te doen, die ze wist, dat op school verboden waren. Claar kreeg er haast tranen van in de oogen en nam zich vast voor om te zorgen, dat de juffrouw haar nooit weer voor straf bij zich zou behoeven te roepen.
Toen ze weer bij de andere meisjes kwam, vertelden die haar, dat Annie al voor haar gepleit had, en ieder vond het even aardig van juffrouw van Dichtmar, om de zaak zoo te laten afloopen.