Er is niets nieuws onder de zon

[p. 110]

Hoofdstuk 40
De krekel en de mier.

Misschien een vreemde titel voor een stukje in de Kerkbode? Het verhaal van de krekel en de mier is een van de fabels (dierensprookjes) van La Fontaine en U misschien nog wel bekend van de schoolbanken, In het kort komt het hierop neer: de krekel zingt en maakt plezier en denkt niet aan de dag van morgen, maar de mier werkt, verzamelt voedsel voor de winter. Wij zouden zeggen: de tijd van schaarste. Toen de goede tijd voorbij was en de barre tijd begon was de krekel in moeilijkheden want hij had alles opgemaakt en kreeg honger. Hij klopte aan bij de mier maar die stuurde hem weg. Hij zei: ‘Je had evengoed als ik de gelegenheid iets op te slaan maar je maakte alleen maar plezier. Ga maar weg’. Deze verhalen hebben meestal een diepere betekenis....Onder ons volk zitten ook krekels en mieren. Kijkt U maar om U heen.

Als ik alleen al denk aan al het geld dat in December is uitgegeven aan vuurwerk. Nu moet u niet denken dat ik tegen vuurwerk ben maar dan als een soort vreugdevuur maar zodra het gebruikt wordt om boze geesten af te weren dan zijn we heidens bezig.

‘Krekels’ zijn ook die mensen die geen enkele verjaardag voorbij laten gaan zonder een groot feest met muziek etc. en daarvoor zelfs leningen aangaan. Denk ook aan de mensen die aankloppen en om hulp vragen zonder zelf moeite te doen. Tot al deze mensen zegt de Bijbel in Spreuken 6: Ga tot de mieren, gij luiaard. Zie haar wegen en wordt wijs etc.

Velen zullen misschien zeggen dat Jezus zegt: Wees niet bezorgd voor de dag van morgen, (bezorgd zijn betekent hier: bang zijn) maar er staat niet: je hoeft niet te zorgen voor de dag van morgen.want dat moet wel. De uitdrukking: God zal zorgen, wordt al te vaak misbruikt.

Nog een toepasselijk woord uit het boek Spreuken: Spr.31 v 17. Daar lezen we Wie van feesten zijn leven maakt zal gebrek lijden. Wie alleen aan eten en drinken denkt zal nooit iets bezitten.

[p. 111]

De ‘mieren’ zijn de mensen die dagelijks er voor zwoegen om in hun onderhoud te voorzien.

Misschien slaan ze dan wel eens te ver door. Ze gunnen zichzelf weinig ontspanning maar in deze moeilijke tijden zien ze er soms kans toe zich boven de moeilijke tijden uit te werken.

Onderstaand wil ik u zo'n succes verhaal vertellen. Uiteraard met toestemming.van de betrokkene.:

Man, vrouw en 4 kinderen zijn in 1986 uit Albina gevlucht. Ze hebben al hun bezittingen verloren. De man vertrouwde me onlangs toe dat hij nog precies sf. 30,-- gulden op zak had toen hij in de stad aankwam. De familie moest zich wel opsplitsen want ze hadden hier geen onderdak. Ze zijn in het begin wel aan wat kleding etc. geholpen. Daar de man onderwijzer was kon hij wel direct geplaatst worden. De vrouw ging werken als naaister bij de Pas. Zijn vader was timmerman en daarvan had hij veel geleerd toen hij jong was. Dat kwam hem nu goed van pas. Hij nam alle mogelijke karweitjes aan na school. Zelfs ontstoppen van toiletten e.d. Op het schoolerf stond een oud washuis. Hij kreeg toestemming om dat in een woning om te bouwen. 's Morgens vroeg ging hij te voet naar Tourtonne om dagoeblad te plukken. De woning was wel klein maar het gezin was weer bij elkaar. Voor die bouw scharrelde hij hier en daar wat plankjes bij elkaar en de rest kocht hij van het verdiende geld. Daar hij daar niet definitief kon blijven raadde iemand hem aan een huis te kopen dat hij dan zelf kon opknappen. Via een bevriende relatie kon hij, hoewel hij geen geld had, toch een hypotheek krijgen. Maar de rente werd steeds hoger en de kinderen werden ook groter. Toen de rente was opgelopen tot 35% bood iemand hem aan de schuld van de bank af te betalen en hem daarvoor en lening te geven tegen 10%. Intussen is de schuld al afgelost en 2 van de kinderen werken al. Zo ziet U dat deze mensen, met niets begonnen, door keihard werken van beide ouders, er weer bovenop gekomen zijn... Misschien ook een inspiratie voor anderen om de schouders er onder te zetten en met hard werken en spaarzaamheid boven hun armoede uit te komen en een voorbeeld te nemen aan genoemd gezin want het is een bekend

[p. 112]

gezegde: Help uzelf zo helpt u God. d.w.z. eerlijke arbeid wordt door God gezegend. Laat de ‘krekels’ onder ons wat minder ‘zingen’ en wat harder werken en niet alles uitgeven maar ook iets opzij zetten voor een kwade dag. En de ‘mieren’? Zij mogen wel leren iets over te hebben voor de minderbedeelden, die niets meer kunnen.

Toch blijven de ‘mieren’ meestal actief, ook als ze ouder worden terwijl anderen er bij gaan zitten en klagen. Nu geef ik toe dat het vooral voor ouderen een moeilijke tijd is maar 't gaat hier om de geestelijke instelling zorgen of verzorgd willen worden. De ‘krekel’, die z'n hele leven ‘gezongen had en plezier gemaakt zit nu extra in moeilijkheden en klaagt ach en wee.

Velen zijn misschien daardoor vervallen tot eenzaam- heid. Ze wachten tot men ze opzoekt maar ik ken ook anderen die tot op hoge leeftijd actief blijven.

Ik ken bijv. een oude man van 76 die af en toe nog tuinwerk doet, een gebedsgroep leidt en nog lid is van een of twee zangkoren.

Met de kerst heb ik 2 andere oudjes uitgenodigd respectievelijk 82 en 78 jaar.

Samen hebben we een eenvoudige maaltijd genuttigd en het was best gezellig. Andere gepensioneerden zouden bijv. een paar kinderen na school kunnen opvangen als de moeder werkt. Ze zou zo een paar centen kunnen bijverdienen.

Dat hoeven niet perse eigen kleinkinderen te zijn. Nu ik zo zit te schrijven denk ik aan mijn jeugd. Mijn moeder had eens in de twee weken een huisnaaister die kapotte kleding herstelde, knopen aannaaide enz. want we waren niet rijk genoeg om steeds maar nieuw te kopen. Ze bleef dan de hele dag en at ook mee. Wij vonden dat reuze gezellig. Maar dat schijnt een uitgestorven ras te zijn. Misschien ook een idee in deze dure tijd? Ook voor de ouderen is er nog veel te doen in Suriname. Een gepensioneerde vriendin gaat 2x per week naar het A.Z. voor ziekenbezoek, samen met een geestelijke.

We kunnen veel meer voor elkaar doen dan er gedaan wordt. Ook hier geldt: Wat u voor een van deze minsten gedaan hebt,

[p. 113]

hebt U voor mij gedaan. Laten we dan, oud of jong een voorbeeld nemen aan de mieren en de schouders er onder zetten en de gemeenschap der heiligen, zoals we in onze geloofsbelijdenis belijden in praktijk brengen.