Stichtelijk huisboek

Gelijk de Zon.

Wij slingren hier tusschen een Lach en een Traan.

Uit rag zijn de dagen geweven.

Misschien is de droom van dit vluchtig bestaan

Alleen maar 't verlangen naar Leven.

Hoeveel, o mijn ziel! is de waereld wel waard?

Ach, niets voor de slapende dooden;

[p. 254]

 

En weinig voor de armen, wier najaarsgeblaârt'

 

De vruchten en vogels ontvloden.

 

 

 

Maar meerder voor hen, die op wieken der vreugd

 

Als vlinders hun morgen beginnen;

 

En veel voor de duizend begeerten der Jeugd,

 

En alles voor hen die beminnen!

 

 

 

Neen, niet in haar-zelv', maar bij U en bij mij,

 

In 't Hart, heeft de waereld haar waarde.

 

Wij trekken haar over, en door, en voorbij,

 

Uw beeld, o gij zon onzer aarde!

 

 

 

Zoo rein als ons licht in d' ons wachtenden hof,

 

Zoo warm onze vuurgloed mocht heeten,

 

Zoo veel als wij bloemen ontlokten aan 't stof,

 

Zóó rijk was de dag dien we sleten.

 

 

 

De maan zou niet veel van de kleurige pracht

 

Der bonte valleien verhalen,

 

Omdat zij onze aarde niet ziet dan bij nacht,

 

En dan nog - met ijskoude stralen.