Huis van Nobi

Uit het nawoord van Wim Hazeu

Op 27 november 1965, op zijn 56ste verjaardag, kwam Ido Keekstra door een verkeersongeval om het leven. Op 8 juli 1963 beschreef hij op een van zijn dagboekvellen een droom van een auto-ongeluk. Dergelijke autodromen heeft Keekstra meermalen opgetekend, tussen gedichtenflarden en chemische formules. Hoewel hij reeds op jeugdige leeftijd verzen schreef, is hem de ontdekkingskracht van het woord pas op latere leeftijd duidelijk geworden: ‘Ik werd wakker op mijn veertigste jaar en het leven was onherbergzamer dan mijn droom.’ De naoorlogse tijd ontnam de dichter tal van (schijnbare) zekerheden. Hij heeft oog gehad voor de vernieuwende krachten van de Vijftigers, later voor die van de Zestigers die gegroepeerd waren om het tijdschrift Kentering. Maar hij heeft nooit toegegeven aan het modisch voor de hand liggende: de vorm van zijn gedichten veranderen. Hij bleef zichzelf; met name het kwatrijn was voor hem de geijkte versvorm. Zijn laatste gedicht schreef hij op 15 november 1965; slechts het laatste woord ervan bleef openstaan.