Huis van Nobi

[p. 41]

Pneuma

[p. 42]

Elke seconde

1

Elke seconde leef ik doodsnabij.
Het laatste landschap dat mijn ogen
zullen aanschouwen, komt uit mij
als uit diep water opgetogen.

Zo zal eens en wanneer, verdronken land
van eeuwen her en overal vandaan
herademen achter de dunne wand
waarop mijn levenstekens staan.

En wie mij aanziet in het stervensuur,
als vlam en lampen langzaam doven
achter het perkament van dit schriftuur:
Hij zal mijn ogen niet geloven.

[p. 43]

2

Elke seconde dat gij ademhaalt
wordt iets in U ten dode opgeschreven.
Een regelmatig bijgehouden reisjournaal,
vol rimpeltekens van gestorven leven.

Zo wordt gij langzaam met het dode ingevuld
en opgeteld, in zwijgende totalen
verborgen en met vreemd geduld
gerangschikt tot de aardalkalien.

En laag op laag vormt zich weer erts
uit Gods gedachten, menselijk gebeente
wordt in de aarde als kristallen scherts
Wie U straks zoekt, vindt slecht gesteente.

[p. 44]

3

Elke seconde dat ik ademhaal
wordt wat ik was en ben en zijn zal tot
een kleiner factor van de integraal:
leven en laten leven tot een batig slot.

Totdat de rekensom van mij maal God
is uitgekomen op nul komma nul,
zal ik nog zuchten om mijn dagelijks lot.
Nadien word ik zonder formule ingevuld.

Maar ik verbaas mij over Zijn geduld
waarmee hij mijn berekening verdraagt.
Tussen Zijn levenstekens staat mijn schuld
in zwart op wit dat naar geen cijfer vraagt.

(gepubliceerd in ‘Kentering’, 5e jg.: 4, oktober 1963).