Ravijnen

[p. 104]

Wreed verlangen

Van de uitersten der donkerste eenzaamhetd
hoorde ik eenmaal dit wreed verlangen klinken:
Nu wilde ik wel, dat er een storm opstak
waardoor ik langs de wegen had te dolen.
Van hutten en kasteelen moesten deuren
geopend worden; grooten en geringen
moesten mij roepen, toch te komen schuilen
onder hun dak. Dan kon ik weigeren
wat ik begeerde.... En voorbijgaan.
Nu wilde ik wel met roem gevallen zijn,
eenzame held in hopeloozen strijd.
En uit de steden die mij eens verrieden,
moest er dan iemand komen aangeslopen,
die, ziende dat ik sterven ging, zou fleemen
van deernis diep. Met de allerlaatste kracht
joeg ik mij op, om dien mensch in 't gelaat
te spuwen.
Nu wilde ik wel dat iemand tot mij kwam
en smeekte: ‘Ik deed u eens groot onrecht aan,
door jaren van uw leven te verwoesten;
ik bid u, laat mij alles nu herstellen.
Stoot mij niet weg!’ Dan kon ik zeggen: ‘Nu
is het te laat!’ en heengaan, met den dood
wellicht in 't hart, omdat ik mijn geluk
moedwillig had verstooten.
Nu wilde ik wel dolen bij duistren nacht
in 't allerdiepste van onveilig land.
Daar dwalend, moest ik een klein kind ontmoeten,
dat schichtig schreide omdat het was verloren
geloopen in het schrikkelijke duister,
waarin het vreeselijke dingen duchtte.
Ik droeg het kind dan op mijn armen voort,
het troostende, vertellend schoone sproken,
het plagend tot het lachte door den nacht.

[p. 105]

 

Ik bracht de kleine naar een veilig klooster

 

met lichte ramen die den nacht verblijdden

 

Bij ouden wachter van de zwarte poort

 

zette ik het neder aan den warrnen haard.

 

En ging opnieuw weer dolen door het donker

 

weer dolen door den nacht,.... alleen....