Engelse verfdoos

[p. 38]

Gamboge
XXXIV

Een kleur ben ik om bij te schreien.
Ik ben niet lichtecht, dus niet geteld.
Toch een der brandendste in de kleurenrijen,
maar vast-in-zon? Neen! Dit oordeel blijft geveld.
Zo leef ik door de Zon verstoten,
ik moet in alles eenzaam achterstaan
en voor de schilderende idioten
altijd en overal in halfdonker gaan.
Een vogeltje op een tak troost mij met: ‘piet!
je bent niet het enigst schildersverdriet!’