Het wondere lied

[p. 93]

Ik heb u lief.

Ik heb U lief in de' opgang van het licht
Uit paarse kimmen in den bleeken trans,
Al goud omwevende de nevelen
Des nachts, die door de stille gaarden en
De wijde groene vlakten dwalen, op
Het zilvren lint van eenen verren stroom
Tusschen de heuvlen van mijn heerlijk land.
Ik zie uw beeld dan in die dingen al;
Uw haren in dat goud dier neevlen en
Uw blik in 't zilvergoud der laatste sterren
Stervend in eeuwigheid van bleek azuur.
Ik hoor uw stem in 't wondere geruisch
Van 't altijd zuizelende abeelenloover;
Zij fluistert mij uw inn'ge minne toe,
Zij spreekt mij van uw droomen en verlangens.
In 't still' dier ure ruischen uw beloften,

[p. 94]

 

Waarin het schijnt, dat gij de toekomst kent

 

En reeds de vreugden en de smarten weet,

 

Die wij tezamen eénmaal zullen deelen.

 

Zacht drijft de zon den blauwen schemer langs

 

Uw lippen henen, wordt uw oog ontsluierd

 

En vol en gansch straalt nu uw reine blik,

 

Waarin een eeuwge heerlijkheid van liefde

 

Besloten licht, als in een gouden schrijn

 

Juweel van wondren, heimisvollen glans.

 

Uw blik is nu een pergola van rozen,

 

Donker-vlamroode bloeme' in loof smaragd,

 

Rozen van vuur in pergola van bliksem,

 

Feller dan bij een vuurwerk in den nacht

 

Een regen vonken van magnesiumlicht,

 

Zachter dan ver een ster in ijle wolk

 

Des avonds, na verganen regendag.

 

 

 

De dampen van den nacht versmelten nu

 

In het cobalt der verre bergenkimmen

 

Voor 't gloriegoud van het gerezen licht.