Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

Van 't Vosken, van 't Ghesicht.

Stemme: Gheluckigh is den mensch.

HEt vosken van 't ghesicht,
Doet menigh ziel verdrincken:
Het is seer appich, licht,
Het comter menigh wincken,
Eer gh'op u selven let;
Sijn quaet fenijn u smet,
En zijt diep in sijn net.

Gheen tongh' en kan te recht,

De schaede al uyt-spreken,
Wat desen bos uytrecht:
Hy steeckt vol loose treken,
Hy speelt soo wel sijn spel,
Door 't schalck ghesichte snel,
Treckt hy de ziel ter hel.

Hoe menigh kloecken helt,

Door 't roeren van dees vallen,
Is nedewaert ghehelt:
Ten lesten heel ghevallen,
't Beghin was niet een sier;
Daer naer, 't was met playsier,
Ten lesten 't wiert een vier.

Met leepende ooghen root,

[p. 17]

 

Can 't bosken wel bespieden:

 

't Maeckt de ghebreken groot,

 

Van ander goede lieden;

 

Dit wanckelbaerigh riet,

 

't Fenijn voor honigh siet,

 

Eer dat weet het bediet.

 

O mensch zijt op u hoe,

 

Wilt niet te stout u waeghen:

 

Keert af, sluyt d'ooghen toe,

 

Van dat Godt kan mishaeghen;

 

Neemt u van binnen waer,

 

't Ghesicht in't openbaer,

 

Soo blijft u ziele claer.