Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

[p. 20]

Van het Vosken, van d'Onghestadighe beroerlicke driften.

Stemme: Guilielmus nu verheven.
Ofte: Cordion bevanghen met een brande korts

DIen vos comt in 's deughs schijnen,
Snel cruypen in't ghepeys,
Hy doet de deught verdwijnen,
Ontrust 't hert menigh reys.
Die wilt te seer loopen,
Is t'alfuen weghe moe;
Die 't seffens veel wilt cnoopen,
En is niet op sijn hoe.

Veel menschen wel beghinnen,

S'en bringhen't noyt ten ent:
Door onghesete sinnen,
Beswijckt het fondament.
Veel doen weer niet met allen,
Nu al, en dan weer niet;
Sy wagghelen en vallen,
Als 't onghestaedigh riet.

Allencxkens moet ghy weten,

Soo wordt de ziel volmaeckt:
De deught is als een keten,
Die t'saemen is ghehaeckt.
Een voor een deught bekommen,
Ghewortelt vast in d'eert;
't Zijn d'alder-schoonste blommen,
Die Godt van ons begheert.

Beter een werck volbringhen,

Dan duysent maer begost:
Men moet het vleesch bedwinghen,
Wat aerbeydt dat het kost.
't Hanght al aen het volherden,
Noyt haestigh spoet was goet;
Al soetjens moet verterden,
't Weerspannigh vleesch, en bloet.

Men moet gheen drift versteken,

Die komt van Godt den Heer:
Dien drift doet 't hert ontsteken,
Altijts meer ende meer.
's Heylighs Gheest drift sijn spooren,
Tot alderhande deught;
Stantvastigh sonder stooren,
Vredsamigh u verheught.