Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

[p. 21]

Hier naer volght, van dry Voskens, die dry ghebroeders zijn; waer van den laetsten, is den quaetsten van het Vosken van quaede oordeelen te strycken.

Stemme: Galathé schoon herderinne.

DEsen vos beghint te suffen,
Is gheloopen in't ghedruys:
Gaet in ander li'en huys snuffen,
Den wolf, rooft terwijl sijn huys.
Sijne trecken, sich ontbreken,
Loopt door een contrari' baen;
Wort ghevonden, en ghebonden,
't Vosken wordt nu selfs verraen.

Alsoo, doen oock vele menschen,

Die altijt met hun ghepeys,
Naer den grondt van ander wenschen,
En soo dolen op hun reys.
't Valsch naer speuren, doet hun treuren,
't Sien wat elders al gheschiet:
In dat hofken, sien een stofken,
En 't fenijn in hun selfs niet.

Ick sou connen veel by bringhen,

Van't Oud', en 't Nieuw Testament:
Die hun daer in seer misginghen,
Waeren goet, maer daer in blent:
Hun vergheten, sich vermeten,
Godt sijn ampt te nemen af;
Selfs oordeelen, 't goet quaet deelen,
Scheyden selfs 't graen van het kaf.

Och hier in, zijn sy bedroghen,

En vergheten hun selfs gront:
Meenden door des duyvels loghen,
Wel te sien hoe't elders stont;
Door een voncxken, van dat joncxken,
Vanden vos van hooverdy';
Door zijn listen, eer sy't wisten,
Zijn ghewont ten alle zy'.

Wel hoe comt ghy soo gheresen,

Dat ghy u dit onderwindt:
Wie magh anders Rechter wesen,
Dan Godt, die bindt, en onbindt.
Stof der eerden, cleen van weerden,
Hout ghy t'huys 't vernuft verstandt;
Gaet daer snoeyen, en uyt-roeyen,
Al 't quaet cruyt, uyt u selfs landt.

[p. 22]

 

Die't toestaet 't quaet te castijden,

 

Magh dat doen met goeden raet:

 

Maer van't oordeel strijcken mijden,

 

Dat de ziel, en 't hert aengaet;

 

't Can gheschieden, dat dees lieden,

 

Zijn verandert in een blick:

 

Menschen dolen, seer verholen,

 

Vallen soo in 's duyvels strick.