Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

Van het Vosken, van ydel Glorie, den laetsten en den quaetsten.

Stemme: Sarabande bare.
Ofte: Ontwaeckt myn bruydt.
Ofte: 'k Was lest ghenoot op een seker feest.

WIe kan dit vosken doch ontloopen,
Ontgaen al sijne stricken loos:
Hy krijght de zielen met groot hoopen,
Door d'ydel glori'kranck en broos.
Ia selfs Godtvruchtighe goe li'en,
Exempel heeft men veel ghesien;
Wiens zielen in den lesten snick,
Hy heeft ghegrepen met veel schrick.

Dit vosken heeft stout derven commen,

By ons in't hooghste daer Godt stondt:
Heeft Lucifer seer hoogh gheklommen,
Ghesmeten inden helschen grondt.
d'Apostels daer Godt was regent,
Heeft oock ghequets dit instrument:
Welk goet gheselschap t'allen ty',
Men had' ghemeen te wesen vry.
Ioann' Chrisostomus met reden,
Seght: veel de wereldt heel versmaen;
Maer luttel 't neder dal betreden,
Langhst daer-men moet ten Hemel gaen.
Swart, wit, grau, blau, in allen staet,
Dit vosken sijnen klau in slaet;
Ia oock smert hy door sijn fenijn,
Die hem altijdt contrari' zijn.

Eylacen! die meent yet te wesen,

Is maer door Godt licht als een pluym:
Wee, wee, die gheren wort ghepresen;
Dien wensch is schyn, van deuchden schuym,
Nochtans aut, jonck, arem, en rijck,
Elck wilt in als, haelen ghelijck:
Meest licht elck d'oorekens op steeckt,

[p. 24]

 

En 't onghelijck soo gheren vreeckt.

 

Den vos van 's werelts hooveredye,

 

Sijn ouden vaer was noyt soo ergh,

 

Als sijn jonck, dese kleenen prye:

 

Dieder soo veel treckt vanden bergh.

 

Hy speelt sijn personagi' meest,

 

Door d'ydel glori' inden gheest;

 

Die verr' al d'alder arghste is,

 

Verborghen inden duysternis.