Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

Den Discipel ghehoort hebbende, de groote peryckelen vande fenynighe beten van dit vosken, laet gheheel syn couragie vallen, ende en derft sich niet meer verkloecken van eenighe uytwendighe goede wercken te beoeffenen; ghebeten zijnde van het vosken van valsche ootmoedigheyt; maer den Enghel comt die wonde ghenesen door goeden raedt.

Stemme: Ie suis espris d'une flamme nouvelle.
Ofte: Franciscus Borgias.

LIeve kint wilt u niet te seer verschromen,
Ghy cont die beestjen houden onder voet:
V wercken tot Godts liefde doet,
Noyt en zal 't vosken connen u verdommen;
Schrijft al 't goet werck alleen den Heere toe,
Dit zal hem binden, straffen als sijn roe.

't Is ongheradigh goe wercken te laten,

Van vreese van des menschen ydel lof:
Ghedenckt ghy maer zijt aerd' en stof,
Inwendigh wandelt door de leege straeten;
Contrari' niet en strijdt, kloeckmoedigheyt,
Teghen de vaste diep ootmoedigheyt.

Den acker-man magh noyt laeten te zaeyen,

Van vreese van gheen vruchten op te doen:
Den meesten deel hopt te behoen,
Oft en kan hij die niet al rijpe maeyen;
Van nieuws werom in d'aerde werpt het zaet,
Op dat den acker altijt vruchtbaer staet.

[p. 25]

 

De kooplieden die noyt en hazarderen,

 

En connen nimmermeer doen groot gewin:

 

Oock naer den gheestelijcken sin,

 

Alsoo cont ghy oock schatten profiteren;

 

Door goet exempel uwen naesten sticht,

 

Door goe vermaeningh ander onderricht.

 

Sa dan niet meer vreesen ydel glorie,

 

V kleen vermoghen in u herte prent:

 

Dan comt het werck tot goeden ent,

 

Door Godt zult krijghen dan de victorie,

 

En uwe sterckheyt, schilt, en wapen zijn,

 

En u ziel, suyveren van dit fenijn.